Powiedz, że tu jesteś - choćby wzrokiem...

W filmach to zawsze najbardziej dramatyczny moment - dzwoni telefon, a głos po drugiej stronie mówi: pani syn miał wypadek. Współczujesz tej filmowej matce i przez chwilę przejdzie Ci przez głowę, że jak to dobrze, że Ciebie to nie dotyczy… Ja to przeżyłam naprawdę, odebrałam ten telefon, to mój syn miał wypadek. Był w innym kraju, tak daleko od domu… Szedł drogą, potrącił go samochód. Więcej nie powiedzieli. Wiedziałam tylko, że mój syn umiera, a mnie przy nim nie ma!

Nagle znalazłam się w Rzymie, w świecie, którego nie znałam. Trzy lata wcześniej Michał pojechał tam do pracy, bo w tamtym czasie w naszej okolicy panowało przygnębiające bezrobocie. To były Święta Bożego Narodzenia, 2005 rok. Nikt nie chciał mi udzielić żadnych informacji, nie znałam nawet języka. Nie wiedziałam, co się stało mojemu dziecku, dużo czasu zajęło mi odnalezienie szpitala, w którym leżał Michał. Gdy dotarłam na miejsce okazało się, że mój syn miał wypadek już dwa tygodnie wcześniej! Leżał nieprzytomny i nikt nie był w stanie mi powiedzieć, czy przeżyje…

Do dzisiaj, a minęło już 11 lat, nie wiem, co wydarzyło się naprawdę. Niby wypadek - to kierowca, który potrącił Michała zadzwonił na pogotowie - ale niektórzy lekarze mówili, że obrażenia jak po pobiciu. Nie drążyłam, nie miałam na to siły. Najważniejszy dla mnie był mój syn. Modliłam się, żeby przeżył, przecież był jeszce taki młody! Gdy wyjeżdżał, powiedział mi: "Mamo, przecież niedługo wrócę! Nawet się nie obejrzysz, jak zleci". Przecież mi obiecał, nie mógł odejść tak nagle...

Mój syn, mój dzielny wojownik, przeżył!  Nie powie mi co się stało tamtego tragicznego dnia... Na skutek wypadku, doznał urazu czaszkowo-mózgowego. Od tamtej chwili, gdy uderzył w niego samochód, jest w śpiączce...

Kolejne miesiące we Włoszech były katorgą. Z OIOM-u w Rzymie przenieśli Michała do pobliskiego miasteczka, do ośrodka rehabilitacyjnego. Nic mi nie powiedzieli. Kolejny raz przyjechałam do Rzymu, a mojego syna nie było w szpitalu. Szok, niedowierzanie - gdzie jest? Co się z nim stało? W głowie miliony myśli i niepokój, jakiego nie czułam nigdy wcześniej. Dopiero później dowiedziałam się, że trafił do ośrodka rehabilitacyjnego. Dzisiaj wiem, że to były zmarnowane miesiące, ale wtedy nie chcieli go wypuścić do domu. Mówili, że za duże ryzyko, że na miejscu opieka jest świetna… Jednak to wtedy syn miał nieustanną gorączkę 40 stopni C, przechodził rozmaite zakażenia i nabawił się tak dużych odleżyn, że leczymy je po dziś dzień, a minęło już tyle lat. Po 9 miesiącach - tyle, ile obejmowało ubezpieczenie - mogłam zabrać syna do domu, do Polski.

Byłam taka szczęśliwa, że w końcu jest w domu. Gdy jednak emocje opadły, w życie wkradł się lęk - czy moje dziecko kiedykolwiek się wybudzi? Co z nim będzie, kiedy nas zabraknie? Skąd mam wiedzieć, kiedy go boli? Michał nie ma czucia w całym ciele. Porusza tylko oczami. W toruńskim ośrodku, w którym przebywał do 2014 roku, orzekli stan minimalnej świadomości. Okazało się, że mój syn rozumie, czuje! Jest tam, chociaż zamknięty w pułapce niepełnosprawnego ciała… Dopiero wtedy zrozumiałam, że przez te wszystkie lata Michał słyszał, co mówimy. Nie mógł się odezwać, odpowiedzieć, porozumieć się z nami. Nawet nie mogę wyobrazić sobie tego, jak cierpiał i nadal cierpi, zniewolony przez własne ciało...

Od trzech lat opiekujemy się synem sami - ja i mąż. Pomaga nam też starszy syn - na tyle, na ile jest w stanie. Jakoś urządziliśmy to życie. Robimy wszystko, by Michał mógł być szczęśliwy i w głębi serca mam nadzieję, że jest - na tyle, na ile można być szczęśliwym, gdy jest się zamkniętym w ciele, nad którym nie ma się kontroli. Postanowiliśmy spróbować zdobyć dla niego CyberEye - jedyny sposób, dzięki któremu Michał będzie mógł z nami "rozmawiać". Będzie “mówił” do nas ruchem gałek ocznych! Taki sprzęt jest jednak bardzo drogi, a my przez lata leczenia i rehabilitacji straciliśmy wszystkie pieniądze… Prosimy o pomoc. Tak bardzo chcemy porozumieć się z naszym synem, chociaż po części pozwolić mu uwolnić się z tego więzienia. Wiedzieć, kiedy i co go boli, czy jest smutny, czy się cieszy. CyberEye jest na to jedyną szansą...