Za każdym razem myślałam, że to już ostatnia operacja, ostatni zabieg czy konsultacja. Niestety, skomplikowana choroba wciąż stawia przed nami wyzwania, a ja z przerażeniem patrzę w przyszłość mojego dziecka, bo cierpienie i niepewność stało się częścią naszej codzienności. 

Nie wiem, ile jeszcze wizyt w niemieckiej klinice przed nami. Tak naprawdę ani ja, ani specjaliści nie jesteśmy w stanie przewidzieć przyszłości. Proteza oka wymaga regularnej wymiany, a zabieg może odbyć się wyłącznie w niemieckiej klinice, gdzie lekarze znają nasz przypadek i są w stanie reagować na każdy sygnał organizmu. 

Przed każdą kolejną podróżą paraliżuje mnie strach - głównie ze względu na to, że nie posiadamy odpowiednich środków na zabezpieczenie kosztów zabiegu. Przeraża mnie świadomość, że jeżeli stan Adasia się pogorszy, a ja nie będę miała odpowiedniej kwoty, będziemy musieli czekać na ratunek. Ta walka trwa od wielu lat, a jednak wciąż nie straciłam nadziei. Wiem, że walczę o najwyższą stawkę - zdrowie mojego dziecka! 

Wiele razy obiecywałam Adamowi, że to koniec, że musi wytrzymać, tymczasem leczenie bardzo się przedłuża, pojawiają się kolejne diagnozy, a mi zaczyna brakować sił. Wychowuję moje dzieci samodzielnie i wiem, że w pewnym momencie zabraknie mi środków na to, by zapewnić Adasiowi opiekę najlepszych specjalistów. Przeraża mnie to, że znów muszę prosić o pomoc, ale w tym momencie nie mam innego wyjścia - na szali leży wszystko! 

Środki potrzebne są właściwie natychmiast, bo pierwszy wyjazd został już zaplanowany. Przekładanie terminów nie wchodzi w grę, dlatego jedyne, co mogę zrobić to prosić o pomoc! Proszę, podaruj mojemu synowi szansę na lepsze jutro i możliwość ucieczki z pułapki stworzonej przez chorobę. Dzięki tobie rzeczywistość Adasia może być znacznie lepsza, że choroba nie zniszczy mu życia już na zawsze. 

Brak oka to bardzo bolesne doświadczenie dla mojego dziecka. Wykluczenie społeczne, ból i strach to nasza codzienność, ale nie chcę, by tak wyglądało już zawsze. Wciąż mamy szansę na walkę, wciąż możemy zawalczyć o to, by Adaś nie musiał cierpieć już dłużej.

To jeszcze dziecko, a jedyne, czego dla niego chcę to bezpieczeństwo i namiastka szczęścia… Proszę, podaj mi pomocną dłoń. Nie mogę stracić jedynej szansy!