Pęknięty tętniak pozbawił mnie najpiękniejszych chwil z dzieckiem❗️ Pomóżcie Oli wrócić do synka❗️

Aktualizacje

• 19 września 2024

  Koszty rehabilitacji są zawrotne – walczę jednak dla synka i narzeczonego! POMOCY!

  Kochani, jestem Wam wszystkim oraz każdemu z osobna niezmiernie wdzięczna za wiarę we mnie i przede wszystkim za okazane tak dużo serca. Po dwumiesięcznej rehabilitacji w Obornikach Śląskich byliśmy zmuszeni szukać dodatkowej specjalistycznej rehabilitacji i zdecydowaliśmy się na turnus w Krakowie. Decyzja była bardzo trudna, bo jej koszt jest bardzo wysoki. 

  Oddzielenie od dziecka na trzy długie miesiące i związana z tym przytłaczająca tęsknota oraz dodatkowo pobyt w nowej klinice, który jest zawrotnie kosztowny – prawie 30 tys. złotych miesięcznie… Od kiedy postawiłam moje pierwsze upragnione kroki, wiem, że jeszcze muszę bardzo dużo pracować i ćwiczyć, ale wiem też, że na pewno wrócę do sprawności fizycznej i samodzielności. Że jeszcze odegram w swoim życiu pełnoprawną rolę mamy i żony.

  Tak bardzo, bardzo tęsknię za moją rodziną, ale zaciskam zęby i poświęcam się przede wszystkim dla nich. Codziennie wieczorem przeglądam zdjęcia mojego Kazia i powtarzam, że już naprawdę niedługo będziemy razem. Wiem, że zostawiłam synka w najlepszych rękach, ale sama tak bardzo pragnę wrócić do domu i cieszyć się jego wychowywaniem. Jestem objęta indywidualną fizjoterapią i to aż cztery razy dziennie. To właśnie dzięki temu moje szanse na powrót do domu rosną bardzo znacznie.

  

  Współpracuję z psychologiem, oraz neurologami, którzy próbują różnych nowoczesnych metod, aby przywrócić władzę w mojej lewej ręce. Na mojej drodze stoją nie tylko wyzwania związane z rehabilitacją utraconych funkcji ciała, ale dodatkowo operacja plastyki głowy, która odbędzie się w nie tak już dalekiej przyszłości.

  Rokowania personelu medycznego są naprawdę dobre. Dzięki Wam, moim kochanym darczyńcom wystarczy mi pieniędzy na połowę pobytu w ośrodku. Dziękuję z całego serca! Moja walka jednak wciąż trwa i muszę poprosić Was o pomoc jeszcze jeden raz.

  Pomóżcie mi spełnić największe marzenie moje i mojej rodziny – bym wróciła do domu na Boże Narodzenie. Proszę Cię dziś o taki prezent pod naszą choinkę, na której już wiem, że powiesimy całą masę aniołów. Aniołów, które są wśród Was i które tak po cichu i tak bardzo nam pomagają.

  Dziś, kiedy docierają do mnie informacje o wielkiej powodzi, która niszczy tak bliskie mi piękne miasta Dolnego Śląska, w tym dotyka mój rodzinny Wałbrzych – pęka mi serce. Cierpię, że nie mogę teraz wesprzeć moich bliskich, którzy mogą potrzebować pomocy. Z drugiej strony rośnie we mnie jeszcze większa nadzieja i wiara w dobrych ludzi, którzy chętnie pomagają  tym, dla których los nie był łaskawy i tak jak mi odebrał bez pytania tak wiele…

  Ola

• 8 lipca 2024

  Prawdziwe szczęście w obliczu tragedii❗️

  Kochani,

  Jestem Wam wszystkim bardzo wdzięczna za każdą pomoc, jaką otrzymaliśmy. W ostatnim czasie przekonałam się, że mogę liczyć na wielkie wsparcie ludzkich serc, którego tak bardzo potrzebowaliśmy i potrzebujemy.

  Życie naszej rodziny przybrało szczęśliwy obrót w dniu 11 czerwca 2024 r. To w tym dniu o godzinie 8:36 rano poprzez cesarskie cięcie urodził się nasz pierwszy syn – Kaziu! Nasze zdrowe malutkie szczęście przyniosło nam radość i nadzieję na nowe lepsze jutro. Pomimo tego, że w tej przeszczęśliwej chwili spałam w znieczuleniu ogólnym, to nasz Kaziu dostał, jak inne dzieci po urodzeniu, szansę na przytulenie się do mamy. Z tej cudownej chwili mam tylko zdjęcia, które zrobiła mi pani pielęgniarka obecna przy porodzie.

  

  Spędziłam w szpitalu 82 dni. Po tym czasie zostałam przewieziona do kliniki w Obornikach Śląskich na rehabilitację neurologiczną. Nigdy nie zapomnę tego dnia. Tak dużo niewiadomych. Jak Marek i babcia poradzą sobie z opieką nad moim synkiem? Jak długo będę wracać do sprawności fizycznej? Czy mimo oddzielania Kaziu będzie mnie kochał tak jak mamę? Nie mogłam spać i ciągle płakałam przez kilka pierwszych dni po rozdzieleniu z moim dzieckiem.

  Dzięki wsparciu Marka i Kazia, którzy mnie odwiedzają codziennie oraz dzięki pracy wszystkich rehabilitantów i psychologa odzyskałam równowagę i teraz daję z siebie wszystko, żeby wrócić do zdrowia i sprawności fizycznej. Co mogę, to robię i wykonuję liczne ćwiczenia rehabilitacyjne.

  Na ten moment odzyskałam czucie w mojej lewej nodze. Na codziennej asekurowanej rehabilitacji staję na nogach i udaje mi się zrobić kilka kroków. Na odzyskanie władzy w lewej ręce czekam z upragnieniem. Tulę i masuję palce bezwładnej dłoni i wierzę, że czucie wróci.

  

  Nasz dom jest na pierwszym piętrze. Żeby nawet wyjść na przepustkę na weekend, muszę umieć pokonywać schody. Pogodziłam się z tym, że w klinice pozostanę do czasu, aż wyzdrowieję na tyle, by być w miarę samodzielna.  Wierzę, że dam radę wrócić i tak jak o tym marzyłam też będę w stanie opiekować się moją rodziną.

  Nigdy nie zapomnę wsparcia wszystkich ludzi, których wielu nawet nie znam i pewnie nie poznam. Dziękuję z całego serca i proszę, nie zapomnijcie o mnie. Jeszcze bardzo potrzebuję Waszej pomocy.

  Pozdrawiam serdecznie,

  Ola

  Czytaj dalej