Przed wypadkiem byłam bardzo aktywną dziewczyną. Od małego udzielałam się w wielu różnych formach aktywności. Lubię rysować i ogólnie artystyczne rodzaje pracy. Zawsze jak robię prezent dla przyjaciół, to wkładam w to całe serce i robię go własnoręcznie. Dzień 26 sierpnia 2020 był ciężkim, walecznym i ogromnie znaczącym momentem w moim młodym życiu.

Tego dnia uczestniczyłam w wypadku drogowym, po którym jeszcze przez kilka tygodni walczyłam o życie. Był to ciężki czas nie tylko dla mnie, ale również dla mojej rodziny i przyjaciół. Wspierało mnie wielu znajomych i nieznajomych. W mojej małej miejscowości zorganizowali zbiórkę krwi jak i autobus, który zawiózł chętnych do RCKiK w Olsztynie. Została odprawiona również msza w kościele w mojej intencji, o moje zdrowie.

Gdy mój stan już się polepszył i wyszłam z OIOMu, spędziłam w szpitalnym łóżku jeszcze około 2 miesiące. Dzień powrotu do domu był tym, na co czekałam najbardziej, chciałam w końcu zobaczyć moją rodzinę. Pomimo kolejnych dwóch miesięcy w domowym łóżku było mi już lżej, miałam świetną opiekę i profesjonalnego rehabilitanta, dzięki któremu już pod koniec grudnia 2020 mogłam stanąć na nogach o własnych siłach. Niestety z moją lewą ręką sytuacja nie była ani nie jest z takim szczęśliwym zakończeniem. Czeka mnie jeszcze na pewno długi proces leczenia oraz różnych operacji.

Przez 10 lat byłam harcerką i wspinałam się na coraz wyższe szczeble harcerskiej hierarchii. Przez 2 lata byłam drużynową, przeszłam kurs przewodnikowski, organizowałam eventy na około 300 osób. Bardzo dobrze to wspominam. Później odeszłam z harcerstwa, ale nadal udzielałam się społecznie. Dołączyłam do pracowni wolontariackiej ReAnimatorzy kultury, w której jestem do dnia dzisiejszego. Zawsze lubiłam również gry zespołowe takie jak siatkówka i koszykówka, niestety teraz sytuacja trochę mi to utrudnia. Wszystko przeciąga się tak w czasie, ponieważ mam bakterie gronkowca złocistego. Dopiero gdy zostanie on zaleczony, mogę mieć zabieg zespalania kości, a następnie naprawy nerwów. Konsekwencje będą ze mną już całe życie, ale wiem, że mam dla kogo starać się o lepsze jutro i lepsze życie. Dodatkowo w trakcie wypadku straciłam zęba z przodu. Może dla niektórych to nic wielkiego, jednak mi odebrało dużo pewności siebie, pogorszyło samopoczucie, sprawiło, że wstydzę się kontaktu z ludźmi, a tak bardzo chciałabym odzyskać radość życia.

Zabieg stomatologiczny, któremu chciałabym się poddać, jest bardzo kosztowny, a w obliczu, gdy wszystkie moje pieniądze pochłania rehabilitacja, nie jestem w stanie sobie go zapewnić. Bardzo proszę o pomoc w opłaceniu takiego zabiegu.

Dla mnie to coś więcej niż tylko zęby. Nie chcę, by mój uśmiech codziennie przypominał mi najbardziej traumatyczne wydarzenie z mojego życia. Wierzę, że mój dawny uśmiech doda mi sił do dalszej walki o sprawność… To naprawdę bardzo wiele.

Ola