Ciąża z Olkiem, moim najmłodszym dzieckiem, wiązała się dużymi emocjami. Lekarze podejrzewali chorobę genetyczną, która na szczęście nie została potwierdzona. Gdy synek przyszedł na świat poczułam spokój. Byłam pewna, że Oluś jest zdrowy. 

Poczucie pewności oraz spokój z czasem zaczęły się coraz bardziej zmniejszać. Zauważyłam, że rozwój synka nagle się zatrzymał, a nawet gorzej – nastąpił regres! Miał ponad rok, mówił, aż nagle po prostu przestał!

Potem pojawiły się kolejne niepokojące sytuacje – problemy ze spaniem, koncentracją, uwagą. Zaczęłam szukać odpowiedzi. Znalazłam ją, chociaż problem nie zniknął. Olek ma autyzm, czyli całościowe zaburzenia rozwojowe. 

Jestem świadoma, że skutki zaburzenia zawsze będą obecne w jego życiu. Można jednak je zmniejszyć i nauczyć Olka żyć i funkcjonować w świecie, który często jest dla niego zbyt trudny. 

Nie ma lekarstw. Nie ma operacji. Efekty może przynieść tylko i wyłącznie stała terapia i rehabilitacja. To jedyne rozwiązanie, dlatego nie mam na co czekać. 

Zapisałam synka do przedszkola terapeutycznego. Codziennie, minimum przez godzinę, ćwiczę z nim także w domu. Już widać drobne rezultaty, które napawają mnie optymizmem! 

Oluś zaczął się z nami komunikować. Są to drobne gesty i słowa, ale jednak są! Nauczył się także korzystać z toalety, co wcześniej było nie do pomyślenia. 

Nadal jednak ma wiele trudności. Często nie potrafi wyrazić emocji w prawidłowy sposób i zdarza się, że reaguje nieadekwatnie do sytuacji. Nadal występuje zaburzenie koncentracji i uwagi oraz nadwrażliwość słuchowa. Kolejnym problemem jest wybiórczość pokarmowa. 

Są to przeszkody, które z całą pewnością można pokonać. Należy tylko zapewnić Olkowi regularną i intensywną terapię logopedyczną, psychologiczną, integrację sensoryczną oraz jak najczęstszą rehabilitację. 

Koszty tak specjalistycznej pomocy, zwłaszcza dzisiaj, są wysokie. Dlatego proszę Was o wsparcie. Pragnę, aby mój syn był w przyszłości samodzielny, ale działać trzeba teraz. Uda się to tylko z Waszą pomocą!

Justyna, mama