Nie pozwól, aby diagnoza stała się przeszkodą w prawidłowym rozwoju!

Diagnoza syna przyszła późno, chociaż nie była dla nas zaskoczeniem. Olek jest bardzo inteligentny, jednak pewne jego zachowania wzbudzały nasz niepokój…

Wielokrotna próba uzyskania pomocy w poradniach była bezskuteczna. Dostawaliśmy informację zwrotną, że przecież syn świetnie się uczy, ma kolegów, a odczuwanie przez niego złości, jest naturalne. 

Problemy zaczęły się jednak nasilać w połowie trzeciej klasy. Nie odpuściliśmy. Wiedzieliśmy, że coś się dzieje, ale nie wiedzieliśmy gdzie leży przyczyna jego problemów. Nie miało już żadnego znaczenia ile wydamy na pomoc dla syna. Najważniejszy był Olek!

Oprócz narastającej frustracji i agresji wobec wszystkiego i wszystkich, synek zaczął przejawiać stany depresyjne i zachowania obsesyjno-kompulsywne. Wpadł w zamknięte koło mycia rąk i innego, przesadnego, dbania o higienę. Doszło do tego, że zaczął robić sobie fizycznie krzywdę – w wyniku obsesyjnego szorowaniu rąk, pojawiały się rany…

Tuż przed nowym rokiem postawiono diagnozę Zespołu Aspergera. W toku prowadzona jest także diagnostyka w kierunku ADHD…

Mimo wszelkich trudności, które postawił nam na drodze los, mamy absolutnie cudownego syna! Jest empatyczny, bezgranicznie kocha swojego brata, jest wspaniałym i mądrym chłopcem, który nie rozumie, że świat nie zawsze kręci się tak, jak on to widzi. 

Dla nas, jako rodziców, to wielka lekcja zrozumienia i podarowania mu zupełnie nowej przestrzeni. Staramy się z całych sił, aby jego diagnoza nie była żadną przeszkodą, a tylko trampoliną do rozwijania swoich zainteresowań i szczęśliwego życia.

Aleksander potrzebuje stałej, indywidualnej terapii, treningu umiejętności społecznych i kontroli psychiatrycznej. Obecnie wszelkie działania wymagają prywatnych wizyt i ogromnych nakładów finansowych. Dlatego, pełni wiary i nadziei, zwracamy się z prośbą o pomoc.

Rodzice