"Kocham Was bardzo" - to ostatnie słowa, jakie wypowiedziała przed operacją nasza najdroższa mama, babcia i wspaniała, oddana pracy zawodowej pielęgniarka. Mimo że w szpitalu lekarz ordynator dał jej tydzień życia, ani on, ani ktokolwiek inny nie odebrał nam nadziei, że nasza Bunia do nas wróci… Dziś nadal o to walczymy i prosimy z całego serca o pomoc!

Guz w pobliżu pnia mózgu, operacja na ośrodkowym układzie nerwowym - szansę na przeżycie były minimalne. My jednak wierzyliśmy w naszą kochaną Zosieńkę, a ona nas nie zawiodła! To niezwykła osoba i nieustraszona wojowniczka. Od czerwca minionego roku, w swoim mieszkaniu, z oddechem wspomaganym wentylacją mechaniczną intensywnie i wytrwale ćwiczy, przygotowując się, niczym do olimpiady, do wyjazdu w 2020 roku na turnus rehabilitacyjny. W jej oczach rozbłyskują wesołe iskry, ilekroć wspominamy o zajęciach podczas turnusu: pracy z neurologopedą, terapeutą wzroku, o zajęciach od świtu w sali gimnastycznej i regularnych zajęciach ze specjalistami. 

Od ponad roku opiekujemy się całodobowo Bunią w domu. Ze względu na respirator - wentylację inwazyjną przez tracheostomię, żywienie przez PEG i niedowład spastyczny czterokończynowy, konieczna jest stała opieka i ćwiczenia. Czas spędzony w domu wykorzystałyśmy, optymalnie bodźcując i angażując w codzienne sprawy Zosieńkę, przy tym udało nam się pokonać wszelkie komplikacje poszpitalne, uniknąć ataku patogentów i infekcji, zobaczyć wiele małych i wielkich cudów! W maju po raz pierwszy usłyszałyśmy głośno wypowiedziane słowa! Wracając ze spaceru, Bunia powiedziała: "Było fajnie"!

Rehabilitację prowadzimy z zaangażowanymi fizjoterapeutami nieustająco od czasu operacji. W mieszkaniu jednak są znaczne ograniczenia, które uniemożliwiają efektywne wykorzystanie potencjału Zofii, a NFZ nie refunduje kompleksowej neurologicznej rehabilitacji stacjonarnej... Dlatego podejmujemy próbę, by zorganizować środki na wyjazd Buni w 2020 roku na kilkumiesięczną kompleksową terapię do specjalistycznego ośrodka. Sami jednak nie damy rady...

Tylko to daje Buni szansę, by mogła, tak jak tego pragnie, choć częściowo uwolnić się od łóżka, od rur respiratora, by mogła głośno mówić swoim spokojnym, kojącym głosem, śmiać się i płakać, by pokonała spastykę dłoni i przytuliła swoją psinę… Wierzymy, że uda nam się spełnić te marzenia z Waszym wsparciem, za które jesteśmy ogromnie wdzięczne! To daje nam nadzieję i wiarę, że nawet niewielki gest może przynieść tak znaczącą zmianę... 

Dziękujemy z całego serca i bardzo prosimy o pomoc dla naszej Buni - ukochanej mamy, babci, a niegdyś uwielbianej przez pacjentów i współpracowników pielęgniarki.

Rodzina