Renata Zając, 15 lat

Siedem lat podróżujemy po różnych klinikach, chciałoby się napisać, że to było siedem lat chudych. Diagnoza, jaką życie dało w prezencie Renacie, to medulloblastoma - guz umiejscowiony w móżdżku. Potem przyszły kolejne komplikacje i operacje. Jak Mały Książę zwiedzamy oddziałowe planety i na żadnej nie chcemy się zatrzymać. Są one jednak przystankami koniecznymi, aby w końcu trafić do celu – jak najlepszego zdrowia. Podróże nasze są zarówno wyczerpujące, jak i kosztowne.

Nie są prawdą słowa, że po operacji medulloblastoma leczenie trwa półtora roku. Mitem jest także granica pięciu lat leczenia onkologicznego, po przekroczeniu której pacjent staje się zdrowy. Nowotwory mózgu u dzieci to diagnoza i leczenie na całe życie. Życie po leczeniu to nieustanne lawirowanie pomiędzy starymi i nowymi deficytami, jakie przyniosła choroba i leczenie. Za Renatą operacja we rzymskiej Poliklinice Gemelli, przed nią walka o kręgosłup i powrót do sprawności.

Choroba nie zwalnia od szkoły, tym bardziej od nauki. Być może edukacja wygląda trochę inaczej, być może angażuje całe zastępy ludzi, ale wciąż stanowi znaczący element w życiu nastolatka. Szkoła w wersji onkologicznej to zupełnie inna przestrzeń, w której musisz zmierzyć się z zupełnie nieznanymi do tej pory wyzwaniami.

Czy istnieje życie poza szpitalem i badaniami, poza medulloblastoma? Miejsce na beztroskę, zabawę, relaks i codzienne utrapienia, które dotykają tysięcy nastolatków i ich rodziców? Próbujemy poskładać życie na nowo, by było niezwykle zwykłe, kolorowe, uszyte z najróżniejszej materii.

Kiedy słyszysz diagnozę medullobalstoma i wali się Twój świat, czujesz się przede wszystkim bardzo samotny. Wtedy liczy się pomoc tych, którzy wiedzą, w jaki sposób działać, jakie są zasady gry „na śmierć i życie” z przeciwnikiem, którego nazwano rak. 

Zrobimy wszystko, co powinniśmy zrobić, żeby pomóc naszej córeczce. Wszystko. Żeby już nie było łez, smutnego wzroku, pozostawionych w domu kotów, opuszczonych książek, rozdzielonej rodziny, pytań: „Mamo, dlaczego ja zachorowałam…?”. Przede wszystkim dlatego że Renia jest jedyna i niepowtarzalna. I wycierpiała już zbyt wiele…

Szanowni Państwo, jeżeli nie posiadacie wśród swoich bliskich osoby, której przekazujecie swoje półtora procent podatku, to prosimy o taką formę wsparcia leczenia i rehabilitacji Renaty. Za każde będziemy Wam bardzo wdzięczni. 

Obywatelski przywilej przekazania 1,5% odprowadzanego podatku jest dla nas nieocenioną pomocą. Dziękujemy!