Nie poczułam, co to samodzielność, ale wciąż o nią walczę, proszę, pomóż...

Nigdy nie było mi dane poczuć ziemi pod nogami. Nigdy nie byłam i najprawdopodobniej nie będę w pełni sprawnym człowiekiem. Jestem bardzo młodą kobietą, która od urodzenia pisze historię, w której główną rolę odgrywa niepełnosprawność. Mam za sobą 19 lat, ile jeszcze przede mną, tego nie wie nikt, głęboko wierzę jednak w to, że każdy następny rok przyniesie więcej dobrego, niż zabierze...

Mam na imię Sandra, urodziłam się z przepukliną oponowo-rdzeniową. Przeszłam poważną operację kręgosłupa, po której długo walczyłam o życie. Tak naprawdę ta walka trwa do dziś. Rehabilitacja, wizyty lekarskie, przymiarki do nowego sprzętu, to głównie wokół tego kręci się moja codzienność. Zaakceptowałam ją, chociaż czasem marzę o tym, by być zwyczajnym, ale zdrowym człowiekiem. Jestem taka młoda, a choroba sprawia, że musiałam dojrzeć bardzo szybko. 

Niejednokrotnie zadawałam sobie pytania, dlaczego to akurat spotkało mnie, szukałam informacji w internecie, wierząc, że znajdę sposób, by po latach stać się sprawną kobietą. Niestety, dziś już wiem, że być może to nie stanie się nigdy, jednak cały czas nie opuszcza mnie wiara w to, że moja codzienność nie musi być trudna, dlatego też jestem tutaj i chcę prosić Cię o pomoc...

Jest nadzieja, że będę jeszcze bardziej samodzielna mimo tego, że jeżdżę na wózku. Specjalistyczny sprzęt w tym nowoczesny wózek inwalidzki dają mi na to szansę. Nie jestem jednak w stanie sama zgromadzić pieniędzy na ten cel, dlatego proszę, pomóż mi, dla mnie liczy się każda złotówka!

Sandra