Krytyczna wada serca i jedyna szansa na ratunek❗️ Mamy czas do końca września!

To historia cierpienia matki i jej córeczki. Dramat dziecka, które chciało tylko żyć... Trudno opisać słowami to wszystko, przez co musiało przejść to niewinne maleństwo, by wymknąć się śmierci! Ogromna siła, determinacja i szczęście już nie wystarczą! Dorotka musi przejść ciężką, wielogodzinną operację serca! Jeśli do września nie zdążymy jej ocalić – stanie się najgorsze...

Jeszcze w ciąży usłyszałam diagnozę, której żadna matka nie chciałby usłyszeć: HLHS – zespół niedorozwoju lewej części serca. Taka wiadomość w chwili, kiedy chciałam być po prostu najszczęśliwsza na świecie. Wszystko przepadło – mur i przerażenie...

Zdjęcie nieodpowiednie dla osób wrażliwych Kliknij tutaj, żeby je wyświetlić

Już pierwsza rozmowa z lekarzem w Londynie była ciosem – To zmieni całe wasze życie. Musicie pozbyć się tego dziecka.
Usłyszeć coś takiego o swojej wyczekiwanej córeczce… to było jak upadek z ogromnej wysokości. Nigdy nie czułam się tak strasznie. Wtedy myślałam że takie słowa to najgorsze, co może mi się przytrafić... Myliłam się!

Zapytałam lekarza, czy nasza córeczka może mieć normalne dzieciństwo. Spojrzał na mnie i powiedział – Tak! Od tego dnia uczepiłam się tej jedynej myśli! W tej jednej odpowiedzi narodziła się nadzieja.

Mimo to, każda kolejna wizyta była pełna czarnych prognoz – Nie będzie chodzić, będzie miała wiele ubytków neurologicznych, jej życie będzie naznaczone piętnem tej strasznej choroby...

Jedyną szansą miała być operacja w Teksasie – jeszcze w czasie ciąży – polegająca na wszczepieniu stentu do serduszka Dorotki... Dostaliśmy rachunek: 3 miliony dolarów. Statystyki przerażały: tylko 4 z 16 dzieci przeżywały ten zabieg. Nie mieliśmy takiej sumy. Z bólem, ale i nadzieją, zdecydowałam się urodzić Dorotkę w Londynie.

Lekarze byli gotowi na natychmiastową operację zaraz po porodzie. I wtedy stał się pierwszy cud – Dorotka nie wymagała interwencji chirurgicznej od razu. Została przetransportowana do specjalistycznego szpitala.

W 6. dobie życia usłyszeliśmy – Nie będziemy operować. Szanse 2–5%. Nie ma sensu.

Nie mogliśmy się z tym pogodzić. Skontaktowaliśmy się z prawnikiem. Po raz pierwszy w historii udało się cofnąć medyczną decyzję o zaprzestaniu leczenia.
Operacja miała się odbyć 7 dni po porodzie – mimo że lekarze mówili, że nie będzie mówić, nie będzie chodzić, będzie roślinką, ja w sercu matki czułam, że będzie inaczej, że moja córeczka wszystkich zaskoczy!

Operacja była najgorszym momentem w naszym życiu. Zamknęły się drzwi sali operacyjnej. Od tamtej chwili nic nie zależało od nas. Mogliśmy tylko czekać i odchodzić od zmysłów... 

Operacja się udała – aorta Dorotki miała mniej niż 0,5 mm. To cud, że tyle dni dziecko przeżyło... Weszłam do sali pooperacyjnej, by ją zobaczyć – chwilę później serce Dorotki się zatrzymało...

Rozpoczęto reanimację – trwała 65 minut. Krążenie pozaustrojowe, maszyny, otwarta klatka piersiowa, widoczne serduszko... 41 dni Dorotka żyła z otwartą klatką piersiową. 

Zdjęcie nieodpowiednie dla osób wrażliwych Kliknij tutaj, żeby je wyświetlić

Ale moja córeczka uparła się, że mnie nie zostawi – i tym razem dała radę i pokonała śmierć!  Po niemal 2 miesiącach – zaczęła samodzielnie oddychać.
Wszystko znosiła dzielnie. Lekarze nie mogli uwierzyć ile siły ma ta maleńka istota.

Kolejnym cudem była to, że przez miesiące tej walki nie straciłam pokarmu. Kiedy po raz pierwszy mogłam jej podać pierś – załapała od razu. Zaczęła przybierać na wadze – jakby chciała powiedzieć światu – ja tu staję!

Wiedzieliśmy, że czekają nas jeszcze dwie operacje.
Ale ta pierwsza zatrzymała ją na ziemi. Dzięki temu, że Dorotka pięknie przybierała na wadze, lekarze zdecydowali się na kolejną operację już w 4. miesiącu życia. Tym razem – również się udała.

Niestety, pojawiły się powikłania – młody lekarz źle ocenił głębokość rurki intubacyjnej. Doprowadziło to do arytmii, ale Dorotkę udało się uratować. Za każdym razem w takiej sytuacji czułam, że wyczerpujemy limit szczęścia. Bałam się, że opatrzność w końcu nas opuści...
21 grudnia, tuż przed Świętami  – pierwszy raz wyszliśmy do domu. To był nasz ogromny cud!

Od początku wiedziałam, że musimy walczyć o serduszko naszego dziecka. Że leczenie paliatywne i "gra na czas", nie wchodzi w grę! Oczami wyobraźni widziałam moją córeczkę, która biega, śmieje się, bawi. Chciałam dla niej tego, czego każda matka chce dla swojego dziecka!

Trzecia operacja miała się odbyć około 2–3 roku życia. W czasie angiografii którą przeprowadzano w szpitalu we Włoszech, doszło do nieprzewidzianych komplikacji!  Zabieg trwał 5 godzin, ale Dorotka nie trafiła na OIOM.

Czułam, że coś jest nie tak. Matka wie, zanim się jeszcze dowie... Pamiętam, jak każdego dnia drżałam o jej życie. 

Dziś historia zatoczyła koło...

Minęły 2 lata. Wiemy jedno – Dorotka musi lecieć do Bostonu, by ostatecznie uratować jej życie! Ta klinika zgodziła się podjąć wielogodzinnej i trudnej operacji, ale wystawiła rachunek, którego nie damy radę sami pokryć! 
Jesteśmy głęboko wdzięczni, że przed naszym dzieckiem otwierają się nowe możliwości, że wciąż dzięki Bogu mamy możliwość walki o Dorotkę. Jesteśmy też przerażeni tym, że za życie naszej córeczki wystawiony jest ogromny rachunek!

Z całego serca, jako matka dziecka, które od urodzenia walczy ze śmiercią, proszę Was o pomoc! Przed nami ogromne wyzwanie finansowe, techniczne, (do Bostonu mamy 9 godzin drogi samolotem z zaopatrzeniem medycznym). 
Ta walka jeszcze się nie skończyła. Ale my nie przestaniemy walczyć o życie i przyszłość naszej córeczki. To nie może się tak skończyć, teraz kiedy jesteśmy blisko celu! 

Mama