Wychowuję Szymonka sama i świetnie sobie do tej pory radziliśmy. Niestety zaczęły martwić mnie sytuacje, w których bywał agresywny nie tylko dla siebie, ale i całego otoczenia. Punktem kulminacyjnym było nagminne szukanie przez niego sytuacji niebezpiecznych...

Szymonek próbował wbiegać pod samochód, bił rówieśników i kaleczył siebie. Po prostu bardzo się o niego bałam.

Chcąc kiedyś wysłać go do szkoły, czy zostawić go samego bez opieki pomyślałam, aby to skontrolować u lekarza. Diagnoza była wielkim zaskoczeniem. Szymonek ma orzeczenie o niepełnosprawności umysłowej w stopniu lekkim i autyzmie.  

Jego choroba włada nim w codzienności i każdej nowej umiejętności. Niestety wiele czynności wykonuje z wyraźnym utrudnieniem. Nie zawsze reaguje na swoje imię, ma nieco problemów z nawiązywaniem relacji, z mówieniem, z adekwatnością wypowiedzi — które i tak bywają wybiórcze. 

Szymon zamknął się gdzieś w swoim świecie, z którego wychodzi, gdy czuje się bezpiecznie lub ma lepszy dzień. Tak nie może wyglądać codzienność. To oznaczałoby uzależnienie życia od choroby — tego nie chcę! 

Jesteśmy sami, nie mamy tak wielu środków, by zapewnić mu dodatkowe zajęcia i regularne terapie, których koszty są w tej chwili ogromne. Kolejne diagnozy sugerują, że rehabilitacja powinna być regularna — boję się, że nie wystarczy mi pieniędzy, a w całej tej sytuacji chodzi o przyszłość mojego synka. 

Niepełnosprawność umysłowa w stopniu w lekkim i niski próg autyzmu taka została wydana ostateczna diagnoza. Niestety, bez szans wyleczenia czy podania magicznego leku. 

Proszę o pomoc, w tym, aby Szymonkowi po prostu żyło się lepiej. Aby był bezpieczny dla siebie i dla innych, aby w przyszłości był samodzielny i szczęśliwy! 

Mama