Syn walczy o życie ojca

Zrozumiałem, że mój tata ma raka, w chwili, kiedy zobaczyłem tuż po badaniu lekarza schodzącego po schodach i proszącego nas na rozmowę. Lekarz zaczął spokojnie. Na wątrobie widać przerzuty i koniecznie musimy odnaleźć guza pierwotnego… Słowo rak jeszcze nie padło. Starałem się zadać kilka pytań, czułem jak w moim głosie, narasta panika, serce zaczęło walić jak oszalałe, a ja próbowałem wziąć się w garść i nie patrzeć na tatusia. Gdy tylko lekarz opuścił gabinet, spojrzałem na przerażonych rodziców. Rzuciłem się w jego silne ramiona i po raz pierwszy wybuchłem płaczem.

Zaczęło się od dziwnego bólu w podbrzuszu. Tata to silny facet, więc powtarzające się skargi na ból, który uniemożliwiał spokojny sen, to był pierwszy alarm, jaki nas zaniepokoił. Czarne myśli mamy ujrzały światło dzienne. Nowotwór jelita grubego nie bolał, za to zdążył dać przerzuty na wątrobę, skazując tatę na powolne umieranie. Doskonale pamiętam dni pełne przerażenie i zmieszanie, gdy nastąpiło odkrycie choroby. Błąkaliśmy się zapłakani po oddziale onkologicznym oszołomieni diagnozą i zdezorientowani co dalej.  Nie zapomnę twarzy mojego taty podłączonego do różnych rurek, to przeszywające uczucie niewiedzy i rozżalenia. Jego ciepłe, pełne wnikliwości spojrzenie. Razem przejdziemy przez to piekło – obiecałem.




Życie odwróciło się do góry nogami. Rozpoczynamy chemię. Regres guza, dobry znak. Nadzieja trzyma w przekonaniu, że warto przejść przez to piekło, by żyć. Zaraz potem dużo boleśniejsze słowa, na które nikt z  nas nie był gotowy. Ze względu na rozległość zmian, lekarze uznali guzy za nieoperacyjne, w zamian proponując jedynie leczenie paliatywne.


Dziwne rzeczy dzieją się z umysłem, kiedy na człowieka spada to całe nieszczęście. Perspektywa śmierci rodzica sprawia, że umysł w jakiś niezwykły sposób staje się zdeterminowany by szukać ratunku i chwytać się każdej kropli nadziei. Tata sam na sam, ze strachem próbował sobie wszystko poukładać. Ja rozdarty między szpitalem, a przygotowaniem do matury chciałem być blisko, dać wsparcie.




Po kilku tygodniach skradającego się strachu, po poznaniu diagnozy tatusia, teraz przybraliśmy postawę, że ze wszystkim sobie poradzimy. W końcu, ból zamieniliśmy w działanie. Pytanie „Dlaczego spotkało to MOJEGO tatę” straciło moc. Zastąpiło je „Co teraz?”. Tak natrafiliśmy na NanoKnife. To metoda niszczenia komórek nowotworowych za pomocą prądu o wysokim napięciu. Aparatura NanoKnife oddziałuje prądem elektrycznym w postaci mikrosekundowych impulsów na chore tkanki zajęte przez raka i stosuje się ją już w Polsce! Szybko skontaktowaliśmy się z lekarzem wykonującym zabieg. Tata otrzymał kwalifikację i mnóstwo nadziei. Jednak po pierwszej euforii szybko wróciliśmy na ziemię, bo okazało się, że jest ogromna przeszkoda – koszt zabiegu. Kwota nieosiągalna dla mojej rodziny, to cena za życie mojego taty. Termin zabiegu został wyznaczony na 12 grudnia. Czasu na pomoc jest niewiele, a złośliwość raka wydaje się ponad siły.


Na chorobę nowotworową nigdy nie będziesz gotowy. Myśl o raku Cię przeraża, ale ten rak to od kilku miesięcy nasze życie... Nie wiesz, czy dodać otuchy, zadzwonić, napisać kilka słów, poklepać po ramieniu i jak pomóc. Jeśli nie zapytasz, odpowiedź zawsze brzmi „nie”. Sam sobie jej udzielasz. Mój tata potrzebuje pomocy. Kosztowna terapia  jest ostatnią szansą na uratowanie Jego życie. Z Twoją pomocą wszystko może się jeszcze udać.

Syn Mateusz

​Od Pana Marka: „Wiem, że nie raz moja żona płacze po cichu w innym pokoju, myśląc że nie słyszę. Chciałbym otrzeć jej łzy, obiecać, że zostanę, że nigdzie się nie wybieram, że będę przy nich zawsze. Proszę o szansę, aby nie były to puste słowa… Ja po prostu chcę być… dla nich…”