Choroba odebrała mi sprawność. Wózek, to moja jedyna szansa, abym nie została zamknięta w domu!

Jestem z wykształcenia fizykiem, a pasję do tej dziedziny przez wiele lat przekazywałam młodzieży. Praca w szkole była dla mnie wszystkim. Poświęciłam jej całe swoje życie. Od trzech lat już nie uczę, bo zachorowałam na stwardnienie rozsiane. 

Ta podstępna choroba zabrała mi wszystkie siły. Zrobiła ze mnie niepełnosprawną osobę…  Gdy 16 lat temu zgłosiłam się do lekarza z powodu drętwienia rąk - nie myślałam, że wyjdę z gabinetu z nieuleczalną chorobą. 

Diagnoza była ciosem, ale nie poddałam się. Łapałam się każdej formy leczenia - przeszłam aż 5 różnych terapii lekami dostępnymi na SM.  Przeznaczenia nie da się jednak oszukać - najpierw popsuł mi się wzrok, a w końcu przestałam chodzić i musiałam odejść z pracy… Potem przyszło załamanie…Nagle zostałam sama, a tętniącą życiem szkołę, pełną ludzi zamieniłam na puste mieszkanie. 

Choroba tak wiele mi zabrała, ale nie dam jej tej satysfakcji i nie poddam się. Nie pozwolę na to, by przykuła mnie do łóżka. Moim oknem na świat jest wózek inwalidzki. Sprzęt pozwala mi nadal żyć w miarę normalnie i być ciągle samodzielną. Bez wózka nie jestem w stanie się poruszać, wyjść z domu, zrobić zakupów, jechać do lekarza… 

Wózek to moje nogi, ale cena za sprawność jest dla mnie zbyt duża. Nie jestem w stanie sama kupić tak drogiego sprzętu. Pomóż mi, proszę! Z całego serca dziękuję za każdą złotówkę. 

Tatiana