Najmłodsza jest Martynka – ma 3,5 roku. Potem 5-letni Maksio, 11-letni Bartuś i 13-letnia Ola. Najstarsi są synkowie – Kacper ma 15 lat, a Mikołaj, już student mieszkający w Warszawie – 23. Dzięki moim dzieciom wciąż to jestem, żyję i walczę! Mam na imię Teresa, mam 40 lat i złośliwy nowotwór mózgu, który raz za razem wraca. Okazało się, że jest kolejna wznowa! 

Nie wiem, co będzie dalej. Przerażają mnie koszty leczenia… Dziś proszę o każde możliwe wsparcie, by wyrwać temu potworowi kolejne cenne lata życia! Mam nadzieję, że będzie ich jak najwięcej…

Glejak IV stopnia złośliwości. Wiedząc, jak przebiega choroba, to i tak cud, w jak dobrym stanie jestem! Pierwszy raz zachorowałam 6 lat temu. Było mi niedobrze, wciąż chciało mi się spać. Po zrobieniu tomografii komputerowej okazało się, że w mojej głowie jest 6-centymetrowy guz! Pierwsza operacja, guz usunięty w całości. Wróciłam do domu i zaczęłam na nowo doceniać życie! Wszystko było dobrze, czułam się świetnie. Zaszłam w ciążę, urodził się Maksio. 

Żyłam normalnie, co 3 miesiące jeździłam na kontrolne badania. Jedne z nich wykazały wznowę guza w tym samym miejscu! Doktor, który operował mnie za pierwszym razem, i tym razem pomógł – usunął guza, a ja przeszłam radio– i chemioterapię. Bez skutków ubocznych, nie wypadły mi nawet włosy! Czułam się znakomicie i wierzyłam, że wygrałam! Leczenie skończyłam w listopadzie 2018 roku. Kontrole co 3 miesiące, potem już co pół roku. Cieszyliśmy się z rodziną każdą wspólną chwilą, tym bardziej że na świecie pojawiła się też mała Martynka. Żyliśmy skromnie, ale razem, szczęśliwie. Wierzyłam, że widmo nowotworu jest już dawno za mną. Do czasu…

W lutym bieżącego roku po odebraniu wyników rezonansu dowiedziałam się, że jest wznowa w móżdżku. Przeszłam kolejną operację – tym razem gamma-knife. W sierpniu tego roku po kolejnych badaniach wyszło na jaw, że kolejny guz pojawił się znowu w płacie skroniowym!

Czekam na decyzję lekarzy, co dalej. Jakie czeka mnie leczenie, ile to wszystko będzie kosztować – jeszcze nie wiemy. Nasza sytuacja materialna jest coraz trudniejsza.

Tym razem guz jest głębiej. Nie wiadomo, czy da się go usunąć. Rozmawiam z dziećmi o śmierci. Tłumaczę im, że człowiek – nawet zdrowy – może umrzeć niespodziewanie. A gdy ktoś jest chory, jak ja, odejdzie prawdopodobnie szybciej. Córki i synowie dają mi siłę. Mówią, że będzie dobrze, że już przecież nie raz pokonałam przeciwnika, jestem od niego silniejsza!

Na razie nie mam żadnych objawów – robię wszystko jak do tej pory. Staram się ciągle być w ruchu, co przy dzieciach nie jest trudne. Wtedy nie myślę, że w środku, w mojej głowie jest i wciąż rośnie guz, który może mnie zabić… 

Mam marzenie, żeby dostać jeszcze choć z 5 lat życia. Będę walczyć – to pewnie. Wierzę, że tym razem też się uda. Będę wdzięczna za każdą możliwą pomoc. Proszę o wsparcie… Za wszystko z całego serca dziękuję!