Tomasz Obliński, 49 lat

Moja codzienność to zawodowe ratowanie ludzkiego życia. Ale moment, w którym zdałam sobie sprawę, że mój mąż nie oddycha… Parę minut później straciłabym go na zawsze. 

W jednej godzinie rozmawiałam z nim, a w drugiej robiłam wszystko, by przywrócić akcję jego serca. Razem z synem przywróciliśmy Tomkowi krążenie. Resztą zajęła się załoga karetki, lekarze, ratownicy medyczni i pielęgniarki. Niedotlenienie spowodowało zaburzenia pamięci.

Lekarze już teraz mówią, że przed nami długie miesiące terapii i leczenia, by odzyskać dawne życie. Nie mam pojęcia jak duże będą to koszty, lecz dotychczasowa organizacja naszego życia runęła. 

Zawsze niosłam w sobie przekonanie, że jestem silna i dźwignę wszystko. Jednak ten moment, w którym uświadomiłam sobie, że mogę stracić Tomka był moją granicą. Ufam, że proszenie o pomoc nie jest wstydem, ale naturalnym odruchem w momentach, które przekraczają naszą wytrzymałość.

żona Tomka – Mariola