Tomasz Tomczak, 62 lata

Nasza codzienność zmieniła się w marcu 2019 roku. To właśnie wtedy mój mąż, Tomasz, doznał udaru niedokrwiennego mózgu. Silny, pełen życia człowiek nagle stał się całkowicie zależny ode mnie i od innych.

Od tego dnia nie potrafi sam wykonać niektórych czynności. Wszystkie najprostsze czynności  takie jak ubieranie się, wstawanie, chodzenie, stały się ogromnym wyzwaniem. Od tamtej pory toczy się nasza walka. Rehabilitacja ruchowa daje nadzieję, że choć odrobina sprawności może jeszcze wrócić. Ale taka rehabilitacja to ogromny koszt, każdego tygodnia. Wizyty specjalistów, ćwiczenia, a najbardziej potrzebne turnusy rehabilitacyjne w ośrodkach, które naprawdę wiedzą, jak pomóc. Jesteśmy oboje na emeryturze. Nasze środki nie pozwalają na kontynuowanie rehabilitacji w takim zakresie, jakiego Tomasz potrzebuje. A czas jest naszym największym wrogiem, każdy dzień bez ćwiczeń to krok w tył. Dlatego z ogromną pokorą proszę o pomoc. Za każde wsparcie, nawet to najmniejsze, jesteśmy wdzięczni.

To nie jest łatwe pisać o tak osobistym cierpieniu. Ale wiem, że dobro istnieje i żyje w ludziach, którzy potrafią się zatrzymać, spojrzeć sercem i pomóc nawet nieznajomemu. Dziękuję każdemu z Państwa za okazane wsparcie.

Żona Tomasza