Uratuj mnie - kruche życie i rak

Są chwile, w których żadne słowa nie mogą opisać tego, co się stało. Jak pożegnać dziecko? Jak przynieść otuchę jego rodzicom? Jak pogodzić się z tym, że życie, które dopiero się zaczęło, musi się już skończyć? Nie ma takich słów, nie umiemy ich znaleźć, bo kiedy umiera dziecko, kończy się świat.

Marysia niedługo obchodziłaby swoje siódme urodziny. Z siedmiu lat trzy zabrał jej rak, rzucił tą maleńką dziewczynkę na oddział onkologiczny, zmusił do zmagania się z chorobą, której nie powinno poznać żadne dziecko. Po tym, jak w Polsce wszystkie metody leczenia wyczerpały się, zrozpaczeni rodzice szukali pomocy poza granicami kraju, która była możliwa dzięki Waszemu wsparciu. Leczenia Marysi podjęła się klinika w Kolonii – Marysia przeszła tam immunoterapie – a następnie w Greifswaldzie. Niestety żaden z wdrożonych sposobów leczenia, mimo rokowań, mimo szansy, nie przyniósł spodziewanych efektów. Rak dał rodzicom Marysi fałszywą nadzieję – w marcu, po zastosowaniu nowego leczenia, guzy w jej główce przestały rosnąć – by  po kilku tygodniach uderzyć ponownie, tym razem śmiertelnie.

2 czerwca 2017 roku Marysia dołączyła do grona aniołków.

Nie udało się uratować życia tej dziewczynki, ale dzięki leczeniu udało jej się kupić czas, podarować kolejne dni, w trakcie których mogła być i dawać innym radość z tego cudu, jakim było jej życie. Dziękujemy za to. Dziękujemy za wszystkie dobre słowa, za wsparcie, które w najcięższych czasach dawało jej rodzinie siłę i poczucie, że w starciu z śmiertelną chorobą nie są sami.

Rodzicom Marysi, pani Agnieszce i panu Adamowi oraz wszystkim bliskim Marysi składamy ogromne wyrazy współczucia i łączymy się z nimi w bólu.

Marysiu, gwiazdko, odeszłaś wcześnie, zbyt wcześnie… Byłaś taka dzielna.  Wierzymy, że tam, gdzie jesteś, już nie cierpisz, że patrzysz na swoją rodzinę z góry. Nie ma już raka, nie bólu, jesteś za to Ty, szczęśliwa.

Na zawsze pozostaniesz w naszej pamięci.