To miał być okres beztroskich wakacji, czas, w którym cieszymy się sobą i nic nie jest w stanie przerwać naszego szczęścia. Tak nam się wydawało, aż do tego lipcowego dnia... Od tego czasu żyjemy ze świadomością, że życie naszego synka znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Medulloblastoma, złośliwy nowotwór móżdżku - słowa, które brzmią jak wyrok, wyrok wydany na nasze jeszcze tak maleńkie dziecko...

Na zdjęciach widzicie uśmiechniętego chłopca. Nawet pokłuty, z plastrami na główce i sondą w nosku... On prawie zawsze się uśmiecha. Jakby chciał dać znać potwornej chorobie, że pokona ją dobrym nastawieniem i pozytywną energią. Skąd on czerpie siły, kiedy nam dorosłym czasami już ręce opadają ze zmęczenia i bezradności. 

Ostatnie miesiące to niemal ciągły pobyt w szpitalu. Na oddziale onkologii twoje życie zmienia perspektywę o 180 stopni. Problemy, z którymi dotychczas się mierzysz, stają się tak maleńkie, że wręcz niedostrzegalne. W tym czasie dzieci się zmieniają. Niektóre wychodzą ze szpitala na stałe. Inne mają nadzieję, że wychodzą na stałe, ale muszą wrócić, bo wyniki poleciały na łeb na szyję, a w diagnozie pojawia się słowo - koszmar: WZNOWA! Jeszcze inne odchodzą na zawsze, a w naszych sercach pojawia się wyrwa nie do zasypania...

Jesteśmy po operacji usunięcia guza i czterech cyklach chemioterapii, radioterapii, a teraz mamy chemię podtrzymującą. Za każdym razem boimy się tak samo, boimy się konsekwencji choroby, leczenia, tego, co się stanie z Szymkiem, jeśli nie zareaguje dobrze na terapię. Szymek zaczął na nowo chodzić, trzymając mnie za rękę, a dzięki pracy z neurologopedą wróciła mowa. Konieczna jest dalsza rehabilitacja, spotkania ze specjalistami, na które nam już powoli kończą się środki. Prosimy o pomoc, w ratowaniu życia i sprawności naszego synka!

Rodzice Szymona