Eliasz zawsze był zdrowym chłopcem, nigdy nie miał problemów ze zdrowiem. Od 6 roku życia zajmował się sportem. Zimą 2023 pożegnałam się z nim, zerknęłam na niego przez okno i zauważyłam, że kuleje. Kiedy wrócił, zaczęłam się dopytywać, co się dzieje z nogą. Do ostatniego momentu zaprzeczał, że coś go boli. Chodził na treningi, jeździł na mecze. To był początek naszego rodzinnego dramatu...

14 kwietnia nasza młodsza córka złamała nóżkę, na 18 kwietnia byliśmy umówienie do chirurga. Tego samego dnia Eliasz wrócił ze szkoły, strasznie kulejąc i skarżąc się na ból w nodze, więc do chirurga zabrałam dwójkę dzieci. Wysłali nas na prześwietlenie. Chirurg zapoznał się z wynikami i powiedział, że to nic strasznego, jednak następnego dnia zadzwonili do nas z przychodni i zaprosili na rozmowę... Okazało się, że podejrzewają kostniakomięsaka... Szybko wykonaliśmy badania, które potwierdziły obecność nowotworu złośliwego w kości piszczelowej. 

Życie dla nas podzieliło się na "przed" i "po". Dowiedziałam się, jak to jest: chodzić i nie czuć ziemi pod nogami... Łzy, zaprzeczenie, złość, strach, pytanie "dlaczego?"... Wszystkie uczucia towarzyszą nam nadal...
 
Eliaszowi pobrali biopsję, ale coś poszło niezgodnie z planem... Na miejscu szwów po operacji zaczął pojawiać się ogromny siniak. Zaczęliśmy szukać ratunku. Syn miał 15 lat. Wiek dojrzewania, hormony, przez co guz rósł strasznie szybko. Wybraliśmy Izrael. Podczas lotu krwiak rozerwał miejsce szycia. Z rany wylał się ogromny guz o rozmiarze trochę większym, niż kurze jajka.

W Izraelu Eliasz zaczął kurs chemioterapii. Bardzo ciężko ją znosi - wymioty, wypadanie włosów, kiepskie wyniki badań... Jeszcze kilka miesięcy temu chłopak zajmował się sportem, brał udział w olimpiadach z matematyki na wszystkich możliwych poziomach, pomagał babci, brał udział w szkolnej sesji zdjęciowej... A teraz musi walczyć o życie!

Widzieć jak przez ból zmienia się Twoje dziecko, jego kolor skóry, wypadają włosy – jest strasznym cierpieniem. Nie zastanawiając się, oddałabym życie w zamian za to, żeby on żył. On jest bardzo dobry, rozsądny, inteligentny, pomocny! Tak lubił sport, żył nim. Regularnie otrzymywał nagrody jako najlepszy zawodnik. Nie odważyłam się mu jeszcze powiedzieć mu, że już nigdy nie zagra.
 
Płaczę, kiedy on nie widzi. Znosi wszystko bardzo dobrze, ale też wszystko rozumie.
 
Wydaliśmy już wszystko, co mieliśmy, na badania, chemioterapię, hospitalizację. Teraz naszym głównym zadaniem jest zebrać na operację i 6 kursów chemioterapii. To ogromna kwota, której po prostu nie mamy... Dlatego błagam o pomoc i wsparcie dla mojego syna!
 
Natalia, mama