Weroniko, wstań!

Właśnie kończyłaby studia, być może miałaby już rodzinę… Od tego feralnego dnia minęły już ponad 4 lata, a ja nadal nie mogę pogodzić się z tym, co się stało. Krwotok śródmózgowy niemal odebrał życie mojej 19-letniej córce… Weronika walczyła ze śmiercią, przestała chodzić, mówić, ruszać się…

“Pa, mamo!” rzuciła przez próg, wybiegając z domu na zajęcia. Nie wiedziałam wtedy, że będą to ostatnie słowa, jakie usłyszę od córki. Z uczelni zabrała ją karetka - źle się poczuła i zemdlała. Niedługo później, w scenerii rodem z filmów grozy, staliśmy nad łóżkiem nieprzytomnej Weroniki, podpiętej do aparatury podtrzymującej ją przy życiu. Operacja trwała kilka ciągnących się w nieskończoność godzin. Na skutek krwotoku śródmózgowego Weronice usunięto 1/3 mózgu. Kolejne 4 miesiące walczyła o życie na Oddziale Intensywnej Terapii…

Nie byliśmy w stanie pojąć, co się dzieje. Weronika nie skarżyła się wcześniej na żadne dolegliwości, regularnie oddawała krew, nigdy nie chorowała na nic poważniejszego. Krwotok pojawił się nagle i dosłownie ściął moją córkę z nóg…

 “Olbrzymi obrzęk, brak kości czaszki, stan krytyczny” - wyrokowali lekarze. Szanse Weroniki na przeżycie były znikome. Jednak córka miała dużą wolę walki i już po trzech dniach można było rozpocząć wybudzanie. Odetchnęliśmy na chwilę z ulgą, ale na radość było zdecydowanie za wcześnie… Organizm Weroniki atakowały kolejno rozmaite choroby. Zapalenie płuc przerodziło się w zapalenie opon mózgowych, a sepsa pociągnęła za sobą wstrząs septyczny. Weronice podawano antybiotyki dożylnie i drenami prosto do mózgu, w dawkach przekraczających wszelkie dopuszczalne normy…

Córka spędziła na Oddziale Intensywnej Terapii cztery koszmarne miesiące. Po około trzech zaczęła się wybudzać, lecz nie było z nią świadomego kontaktu. Lekarze pocieszali nas, że po tym wszystkim, co przeszła, to cud, że w ogóle żyje. 

Po udarze mózgu Weronika nie potrafiła mówić, chodzić, poruszać rękami. Miała zaledwie 19 lat, była dziewczyną u progu dorosłości, przed nią powinno być całe życie… Tymczasem stała się bezradna niczym dziecko. Wszystkiego musiała uczyć się od początku…

Nasza mała Wojowniczka najpierw zaczęła ruszać palcem, później lewą ręką, stopą, głową, a nawet próbowała siadać. “Weronika nas jeszcze zaskoczy” powtarzał jej rehabilitant. Pojawiła się iskierka nadziei, że córka jest w stanie przynajmniej częściowo odzyskać dawną sprawność. Okazało się, że droga do tego będzie bardzo wyboista i kręta…

Krwotok śródmózgowy zabrał Weronice wszystko - szanse na przyszłość, marzenia, zdrowie. Minęło 4,5 roku od tego tragicznego zdarzenia - właśnie teraz nasza córka świętowałaby zakończenie studiów, być może miałaby już rodzinę. Nadal walczy, aby wrócić do zdrowia. Jest to ciężkie, ale Weronika jest silna i nie ma zamiaru się poddać!

Chociaż Weronika nie jest leżąca, to do pełnej sprawności nie pozwala jej wrócić wciąż kilka rzeczy. Ogromnym problemem jest bezwładna stopa. Mimo wielu godzin rehabilitacji córka nie może na niej stawać. Bez tego nigdy nie uda jej się z powrotem chodzić…

Szukaliśmy sposobu, aby jej pomóc i znaleźliśmy lekarza, który podjął się zoperowania tej stopy. Zapewnia, że dzięki temu powrót córki do sprawności będzie o wiele szybszy! Dla Weroniki to ogromna szansa, którą musimy wykorzystać, myśląc o przyszłości. Jednak ta szansa ma swoją cenę - operacja, wizyty kontrolne, ortezy i oczywiście rehabilitacja kosztują.

Potrzebujemy pomocy, prosimy o nią przede wszystkim w imieniu Weroniki. Pomóżcie nam sprawić, by odzyskała swoje życie… Wiem, że Weronika chciałaby kiedyś wrócić na studia i choć póki co wydaje się to nierealne, miejsce na Politechnice na nią czeka. Proszę, spraw, by mogła znów stanąć na nogi…