Na początku stycznia tego roku przeżyliśmy prawdziwy koszmar! Wiesław miał zaplanowany zabieg wszczepienia „bajpasów”. Podczas operacji pojawiły się jednak komplikacje, przez które u męża doszło do zatrzymania akcji serca!

Reanimacja trwała godzinę. To była godzina, w której mogło się zdarzyć wszystko… Byłam przerażona! Konsekwencją tych dramatycznych chwil okazał się udar niedokrwienny mózgu. Męża wprowadzono w stan śpiączki farmakologicznej i przez siedem tygodni przebywał na oddziale intensywnej opieki medycznej. Udar spowodował niedowład kończyn, zwłaszcza lewostronny, a długotrwałe przebywanie w pozycji leżącej dodatkowo przyczyniło się do zaniku mięśni. 

Po operacji mąż miał założoną rurkę tracheotomijną, przez co obecnie nie jest w stanie komunikować się z nami werbalnie. Po konsultacji Wieśka nie zakwalifikowano do leczenia na oddziale rehabilitacyjnym. Zalecono kinezyterapię w łóżku, w warunkach szpitalnych, a następnie domowych. W czasie pobytu na oddziale kardiochirurgicznym u męża rozpoznano depresję. Ośrodki rehabilitacji neurologicznej, z którymi się kontaktowałam, nie widzą potencjału rehabilitacyjnego u męża w obecnym stanie. 

Wiesław przebywa w ośrodku medycyny paliatywnej i hospicyjnej, co wpływa niekorzystnie na jego stan psychiczny. Mąż nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować: nie siada, wymaga karmienia, jest cewnikowany, przebywa stale w pozycji leżącej. W ostatnim czasie pojawiły się u niego odleżyny.

Rehabilitacja w warunkach domowych wiąże się z dużymi nakładami finansowymi, których nie jestem w stanie samodzielnie pokryć, dlatego bardzo Was proszę o wsparcie!

Anna, żona