Budzimy Wiesia! Rodzina czeka na jego powrót!

"Nadzieja to ptak, który śpiewa gdzieś w nas i którego nie można uciszyć".

Pierwszy udar krwotoczny mózgu tata miał w maju 2015 roku. Lekarze dawali mu wtedy 50 procent szans na przeżycie, sugerowali, że nie będzie chodził. Tata walczył jak prawdziwy wojownik. Nauczył się na nowo chodzić i mówić. Miał regularnie badane ciśnienie, brał leki, pod koniec sierpnia 2019 r. miał wykonany rezonans głowy, który nie stwierdził żadnych nieprawidłowości. Myśleliśmy, że najgorsze mamy za sobą. Okrutny los jednak znów z niego zadrwił.

To był 8 października 2019 r. Jak zwykle rano mama zmierzyła mu ciśnienie, tata jak zwykle powiedział do niej „kocham cię” i wyszedł na rehabilitację do szpitala. W trakcie wykonywania jednego z ćwiczeń nagle stracił przytomność i doznał rozległego udaru krwotocznego tym razem lewej półkuli mózgu. Nasz ledwie odbudowany świat ponownie runął w gruzach. Znowu musimy o niego walczyć. Życie znowu sprawdza naszą wytrzymałość...

Lekarze określili jego stan jako bardzo ciężki. Tata nadal jest w śpiączce, ma niedowład całego ciała, ale czyni ogromne postępy - otwiera oczy, czasami się uśmiecha, płacze, próbuje ruszać lewą nogą. Postanowiliśmy zabrać tatę do jego własnego domu. Będziemy się nim opiekować, rehabilitować go zarówno w domu, jak i w najlepszych ośrodkach. Musimy to dla niego zrobić, bo wiemy, że on na pewno zrobiłby to samo dla nas. 

Nie ma wybudzeń, powrotów ze świata mroku do świata światła bez obecności bliskich. Wiesio potrzebuje naszej obecności, naszego dotyku, naszego głosu, zapachów, żeby się obudzić. Potrzebuje też solidnej, profesjonalnej rehabilitacji, żeby być w lepszej formie. Nasza obecność jest za darmo, dobra rehabilitacja kosztuje jednak bardzo dużo, dlatego potrzebujemy Waszego wsparcia.

Ten filmik pokazuje determinację Wiesia, to jaka jest w nim wola walki. Ten mały ruch nogą jest znakiem dla nas i dla niego, że walczy, że jest silny, że chce nam pokazać, że my mamy walczyć o niego… Każdy mały postęp jest dla nas wyciskaczem łez. Codziennie mówimy mu, że to, co jest teraz to stan przejściowy, że to wszystko minie, że już niedługo znowu pójdzie z nami na spacer i wsiądzie na rower. Nie mówimy tego, żeby go pocieszyć. Mówimy tak, bo w to wierzymy. 

Koszty rehabilitacji przewyższają nasze możliwości, a to jedyna szansa by tata do nas wrócił. Nie ustaniemy w walce o zdrowie taty, ale bez wsparcia szanse, że się obudzi, są niewielkie. Błagamy, bądźcie z nami, pomóżcie!

Rodzina Wiesia