Wiktor Januszkiewicz, 11 lat

Od pierwszych dni życia widzieliśmy, że Wiktor rozwija się inaczej, a każde kolejne miesiące przynosiły nowe niepokoje i pytania bez odpowiedzi. Już w przedszkolu usłyszeliśmy pierwszą diagnozę, która okazała się błędna, a niepewność tylko potęgowała nasz strach o przyszłość syna.

Dopiero w wieku 9 lat pojawiła się właściwa diagnoza autyzmu, która jednocześnie przyniosła ulgę i ból, bo zrozumieliśmy, jak długo Wiktor żył bez odpowiedniego wsparcia. Nasz syn od zawsze zmagał się z trudnościami ruchowymi, rozwojowymi i społecznymi, próbując w swoim cichym, dzielnym sposób odnaleźć się w świecie, który bywa dla niego zbyt głośny i skomplikowany. Choć w domu jest pogodny, ciepły i niezwykle empatyczny, wśród rówieśników czuje się jak obserwator, który nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca. To, co dla innych jest naturalne, dla niego stanowi odległy ląd. Wiktor ma jednak swoje pasje, które rozświetlają jego codzienność, a komunikacja miejska, autobusy i tramwaje są dla niego źródłem prawdziwej radości i spokoju. Jako rodzice pragniemy dla niego życia z mniejszym bólem, większym wsparciem i przestrzenią, w której będzie mógł poczuć się bezpiecznie. Każdy dzień jest dla nas nauką cierpliwości, nadziei i miłości, która musi być silniejsza niż strach o jutro.

Dlatego prosimy o pomoc, by Wiktor mógł otrzymać specjalistyczną opiekę i terapię, które pozwolą mu lepiej funkcjonować oraz godnie i szczęśliwie żyć.

Rodzice Wiktora