Wiktor wracał ze szkoły, gdy stracił przytomność. W szpitalu wykonano szereg badań, które ukazały przerażającą diagnozę: guz mózgu, nowotwór.

Całe nasze życie stanęło na głowie. Wiktor trafił na neurochirurgię, lecz operacja jest zbyt dużym ryzykiem uszkodzenia mózgu. Szukaliśmy pomocy w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Tam również profesor potwierdził, że guz jest nieoperacyjny.

Wiktor zaczął chemioterapię, aby zatrzymać rozrost nowotworu. Przez 10 miesięcy, co trzy tygodnie jechaliśmy nocą 350 km, aby rano być w szpitalu. W pierwszym dniu zawsze musieliśmy wykonać test na Covid, aby na drugi dzień przyjęcie na onkologię.

Leczenie bardzo osłabiło Wiktora. Nie mógł jeść, doszło do rozległego zapalenia otrzewnej, gdzie w strasznym bólu, w ostatniej chwili był operowany. Rok chemioterapii dał tylko na kilka miesięcy oddechu i nadziei.

Po kontrolnym rezonansie profesor oznajmił, że guz znów atakuje. Możliwości leczenia w Polsce na ten moment są niewystarczające, by mówić o realnym ratowaniu życia. Musimy szukać pomocy za granicą. Zbieramy środki na badania molekularne w Niemczech oraz na dalsze leczenie w Europie lub Stanach. Bez pomocy nie poradzimy sobie, to są olbrzymie sumy. Z tego miejsca błagamy o wsparcie.

Do tej pory wiedliśmy spokojne i szczęśliwe życie. Spotkanie się ze śmiertelnym zagrożeniem naszego ukochanego syna jest ciosem, który rozrywa na strzępy. Póki jest nadzieja chcemy walczyć.

Rodzice