Często brakuje mi już sił, brakuje wiary w to, że jeszcze będzie dobrze. Każdy dzień mojego syna to cierpienie obarczone wielkim wysiłkiem walki o sprawność. Autyzm dziecięcy, ADHA, upośledzenie umysłowe, zaburzenia nastroju – to bardzo dużo, jak na jednego chłopca.

Wiktora i jego brata wychowuję sama. Czasem walka z chorobami jest ponad moje możliwości finansowe, dlatego zdecydowałam się poprosić Was o pomoc.

Od wielu lat walczę o Wiktora i o jego w miarę samodzielną codzienność. Nauczenie się takich drobiazgów, jak trzymanie sztućców, ubieranie się, czy zauważenie drugiego człowieka to wiele godzin ciężkiej pracy.

By syn zaczął dostrzegać świat wokół siebie, każdego dnia wyrywam go z objęć choroby. Robię wszystko, co tylko mogę, by potrafił jak najlepiej funkcjonować. Dla samotnej matki to bardzo trudna przeprawa...

Przez lata sama starałam się zaspokajać potrzeby syna, ale przyszedł taki moment, gdy zaczyna dopadać mnie bezsilność... Nie myślałam, że to uczucie może aż tak bardzo boleć, prawie tak samo mocno, jak świadomość, że Wiktora nie da się wyleczyć, a zaburzenia rozwoju będą towarzyszyć mu już zawsze... Turnusy rehabilitacyjne to jedyna szansa, która daje nadzieję na poprawę.

Najbliższy już w październiku, dlatego proszę, nie odwracaj od nas wzroku, pomóż!

Iwona - mama Wiktorka