By każdy kolejny dzień był lepszy! Wesprzyj Wiktorię w walce z trudnymi diagnozami!

Moja córka jest osobą pełnoletnią, jednak już zawsze będzie potrzebowała mojej opieki i wsparcia w codzienności. Przez trudną diagnozę te dwie dekady jej życia były przepełnione wieloma wyzwaniami i barierami. Nadal walczymy o dobrą i bezpieczną przyszłość. Choć z całych sił staram się wspierać Wiktorię, to teraz sama potrzebuję Waszej pomocy! Proszę, przeczytajcie naszą historię!

Mogłoby się wydawać, że najgorszy był dzień, w którym poznałam imię wroga, nękającego moją córeczkę. Było inaczej, usłyszałam, że Wiktoria ma autyzm i odetchnęłam z ulgą. Najboleśniejsze były dni bez diagnozy, wszystkie zlewały się w całość, czułam się tak, jakby los każdego dnia wymierzał mi cios w policzek!

Początki wydawały się niewinne. Wiki urodziła się za wcześnie i ważyła niewiele. Lekarze poradzili, żebym ją obserwowała. Byli jednak niemal pewni, że nie odcisnęło to piętna na jej zdrowiu. Do domu zabrałam śliczną, malutką dziewczynkę. Wierzyłam w to, że zdrową… Zaniepokoiło mnie to, że Wikunia dużo płakała, była bardzo niespokojnym dzieckiem. Jednak czerwona lampka zaświeciła się, kiedy Wiktoria skończyła rok, a nie miała sił, aby podnieść się z podłogi.

Kilka miesięcy później zaczęła chodzić. To było wielkie szczęście, znak, że jej organizm, choć słabszy, nie poddaje się. Wiki zawsze uczyła się wolniej niż inne dzieci, bardzo trudno było nam przyciągnąć jej uwagę.

Patrzyłam na moją córkę, trzymałam jej rączkę, kiedy nieobecnym wzrokiem patrzyła w ścianę. Byłam przy niej, kiedy piekło dnia, życia codziennego, okazywało się nie do zniesienia. Wyniki badań genetycznych, konsultacje z szeregiem specjalistów i diagnoza, gdy Wiki miały 6 lat – autyzm, zaburzenie funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Jedno słowo, które mrozi krew w moich żyłach, a mojej córce nie pozwala normalnie żyć.

Od momentu diagnozy minęło już wiele lat, a my każdego dnia stajemy do walki o lepsze funkcjonowanie Wiktorii. Szczególną trudność sprawia jej zrozumienie trudnych emocji, które jej towarzyszą. Nie zawsze też wie, jak prawidłowo wyrazić to, co właśnie odczuwa. Co więcej, mimo że jest już osobą dorosłą, to nadal potrzebuje mojego wsparcia i opieki każdego dnia. 

W minionym roku Wiktoria musiała się zmierzyć z kolejnym, dużym wyzwaniem. W czerwcu ukończyła pierwszą klasę w specjalnej szkole przygotowującej do zawodu. Choć od początku wiedziałam, że placówka jest dostosowana do potrzeb osób z autyzmem, to i tak martwiłam się, czy mojej córce uda się tam odnaleźć. Na szczęście moje obawy były zbędne, a Wiktorii spodobało się to miejsce. Jest ona w czteroosobowej klasie, w szkole nie ma dzwonków, towarzyszy jej cisza i spokój. 

Regularnie szukam dla mojej córki dodatkowych form pomocy. Chciałabym jej ułatwić codzienne funkcjonowanie, zadbać o dalszy rozwój, a także wspierać w pokonywaniu pojawiających się wyzwań. Dlatego oprócz stałej opieki medycznej zależy mi na zapewnieniu jej turnusu rehabilitacyjnego, podczas którego będzie mogła korzystać m.in. z zabiegów, fizjoterapii, zajęć animacyjnych. To też doskonała szansa na poznanie nowego otoczenia i pracy nad relacjami społecznymi.

Bardzo dziękuję Wam za dotychczas okazane nam wsparcie. To tak wiele dla nas znaczy! Jednak nasza walka o lepsze jutro jeszcze się nie kończy, a koszty opieki medycznej są ogromne. Dlatego chciałabym poprosić Was o wsparcie, aby moja córka mogła skorzystać z turnusu rehabilitacyjnego, aby mogła się dalej rozwijać! Będę wdzięczna za każdą wpłatę, każde udostępnienie zbiórki i każde dobre słowo!

Aldona, mama