Wojtuś niedawno skończył rok, jednak jego pierwszym urodzinom nie towarzyszyła tradycyjna euforia i niczym nieograniczona radość. Nie opuszczał mnie strach, paraliżujący strach. Właściwie czuję go, odkąd tylko synek pojawił się na świecie... 

Wojtuś urodził się zbyt wcześnie, co odcisnęło piętno na całym jego życiu. Każda kolejna diagnoza synka niczym nóż wbijała się w moje plecy.

Wiedziałam, że nasza przyszłość niczym nie będzie przypominała tej, którą planowałam nim Wojtek pojawił się na świecie. Zamiast beztroski jest ból, a zamiast zabaw – rehabilitacja.

Nie poddam się jednak. Nie mogę... Na szali leży życie mojego dziecka, dlatego proszę – pomóż mi je uratować!

Anita, mama