Jeszcze w środę 17 maja tata był normalnie w pracy. Nikt nie podejrzewał, że tego dnia nasze życie legnie w gruzach, że wszystko się zmieni… Pod wieczór z tatą zaczęło dziać się coś dziwnego. Miał zaburzenia świadomości, lekko kulał na nogę. Czuliśmy, że dzieje się coś złego! Tata trafił do szpitala z podejrzeniem udaru. Niestety, diagnoza okazała się znacznie bardziej brutalna…

Okaz zdrowia, nie chorował zbyt wiele, był w sile wieku! Jeszcze tak niedawno… Jak ktokolwiek mógłby mieć nawet cień myśli, że w jego głowie rośnie taki potwór?!

Już pierwsze badania tomografem wykazały guza mózgu. Grunt usunął nam się spod stóp… Najpierw podejrzenia padły na oponiaka. Ale już po rezonansie diagnoza była jeszcze mniej optymistyczna – glejak. Prawdopodobnie IV, najgorsze stadium złośliwości!

Czy w tym momencie mogłoby być coś jeszcze gorszego!? Dostajemy wiadomość, że nasz tata, kilka godzin temu przecież wydawało się, zupełnie zdrowy, nagle usłyszał wyrok! Ale nie chcemy się poddać, przecież jest XXI wiek, medycyna jest rozwinięta! Na pewno coś da się zrobić!

I wtedy dostajemy wiadomość, która boli tak, jakby ktoś uderzył nas obuchem w głowę – lekarze we Wrocławiu powiedzieli, że guz jest za duży, nieoperacyjny! Rozłożyli ręce, właściwie kazali czekać tylko na najgorsze… Tak samo kolejny specjalista, u którego byliśmy, rozpaczliwie szukając ratunku dla taty!

Został internet. Dołączyliśmy do grupy w mediach społecznościowych, dotyczącej guzów mózgu. Tam mnóstwo porad: „Jedźcie do doktora Libionki!”. Tak też zrobiliśmy. I wtedy w nasze serca wlała się nadzieja. Doktor, choć niestety na 90% jest pewny, że to również najbardziej złośliwy glejak, to powiedział, że jest w stanie wyciąć go w całości!

Usunięcie jak największej części glejaka to jedyna możliwość walki z nim. Jedyna szansa na życie dla naszego kochanego taty, męża i dziadka! 6-letnia Maja i 4-letnia Malwinka nie wyobrażają sobie życia bez dziadka Zbyszka… Prosimy o pomoc, żeby nie straciły go przedwcześnie!

Już 11 czerwca mamy termin przyjęcia do kliniki. Problem w tym, że to prywatny ośrodek, a więc NFZ, mimo że to jedyna nadzieja na uratowanie taty, nie zrefunduje operacji… Musimy zapłacić za nią sami! Potem tatę czeka dalsze kosztowne leczenie i zapewne rehabilitacja. Prosimy z całego serca o pomoc…

Dzieci oraz żona Zbigniewa