Wierzę, że jeszcze wszystko przede mną i nie muszę rezygnować z marzeń...

Ten dzień już zawsze pozostanie w mojej pamięci. Wyjechałem z domu, żeby udać się do pracy. Rozładowywałem drzewo, po czym podjechałem na tartak, rozpiąłem pasy. Nie zauważyłem, że kłoda przesunęła się i spadła... niefortunnie... prosto na moją nogę.

Zabrano mnie karetką do szpitala. Okazało się, że doszło do zmiażdżenia całego podudzia. Dwa tygodnie później z powodu martwicy amputowano mi nogę. Coś we mnie pękło. Nie mogłem wyobrazić sobie mojego życia bez nogi. Wcześniej prowadziłem własną firmę transportową, można powiedzieć, że dobrze sobie radziłem. Do tego mam wspaniałą rodzinę, dla której skoczyłbym w ogień. Jak teraz dam im oparcie i bezpieczeństwo? – myślałem. 

Cały czas próbowałem żyć jak osoba sprawna, sprawdzałem swoje możliwości, ale tylko w wodzie czułem się dobrze. Na basenie w Poznaniu spotkałem grupę niepełnosprawnych kajakarzy, no i tak się zaczęło. W 2015 roku miałem pierwszy kontakt z kajakiem sportowym.

Później przesiadłem się na kanadyjkę. Tego samego roku latem wziąłem udział w mistrzostwach Polski, byłem chyba czwarty na sześć czy siedem osób. W 2016 nadeszło pierwsze powołanie do kadry, w mistrzostwach zdobyłem trzecie miejsce, w 2017 drugie, a w 2018 zostałem mistrzem Polski. 

Kiedyś mój kolega powiedział do mnie tak: słuchaj, my nie jesteśmy niepełnosprawni. My nie mamy tylko kawałka nogi. I ja się tego bardzo trzymam. Mam jeszcze tylko jedno marzenie - zakup nowej, specjalistycznej i nowoczesnej protezy, która pozwoli mi się dużo sprawniej poruszać. Ta, której używam, sprawia mi trudności, ból. Wierzę, że jeszcze mogę poruszać się jak dawniej, dlatego bardzo proszę o wsparcie!

Zbigniew