Popłynąć z prądem i odzyskać siebie

Przed leczeniem komórkami macierzytymi mój stan był bardzo zły. Ogromnym wysiłkiem było samo przejście nawet parę metrów. Zawsze trzymając się rękami o ściany lub za pomocą drugiej osoby czy z kulą. Nie miałam dobrej koordynacji, przechylałam się na bok, co groziło upadkiem. Każda najmniejsza czynność, jaką wykonywałam, ćwicząc, stojąc - czułam ogormny ból. Potrzebowałam wiele godzin, aby zmęczenie, ból trochę się zmniejszyły. Rehabilitacja, różne zabiegi, maści, żele nie zawsze przynosiły ulgę, a jeśli już - to na krótko. Niestety, choroba postępowała, a wraz chorobą czułam się jeszcze gorzej. Starałam się mimo ogromnego zmęczenia i bólu myśl o wózku inwalidzkim odkładać na bardzo odległą, choć nieuchronną przyszłość. Wiedziałam, że jak usiądę na wózek, to już będzie z niego ciężko kiedykolwiek wstać. I czasami ze łzami w oczach wstawałam i chodziłam mimo wszystko, podpierając się ścian. Ostatnio zakończyłam rehabilitację. Zaczełyśmy wspólnie z fizjoterapeutką osiągać wyniki wzmocnienia mięśni ,oraz ogólnej wydolności organizmu. Więcej ćwiczyłam nie męcząc się .Poza tym, moja kondycja wzrosła.Jestem silniejsza, czuję, że mięśnie się budują i wzmacniają. Niekórzy zauważyli, że szybciej chodzę. Potrafię też przejść kilka metrów bez niczyjej pomocy. Umiem stać dłużej bez  kul. Fantastyczne uczucie, jest to ,że mogę więcej czynności wykonać ,a zamiast grymasu z bólu, pojawia się usmiech, ogromna radość i chęć do życia. Moje życie nabiera nowych kolorów.   Piąty przeszczep mam już za sobą. Po 5 podaniu komórek mam pół roku przerwy, po którym będzie następne 5 podań. 6 przeszczep mam zaplanowany na listopad 2017, a 7 przeszczep na grudzień. Pozostają jeszcze 3 przeszczepy. Do tej pory pomagała mi jeszcze jedna fundacja, dzięki czemu bedzie opłacone całe leczenie. Wierzę, że jest to moja szansa na pokonanie choroby, na to, żeby nie skończyć na wózku. Dziękuję!