Zuzia miała tylko 6 lat, gdy zdiagnozowano u niej cukrzycę typu 1. Niepokojące objawy, takie jak zmęczenie, brak energii, chęci do zabawy były spowodowane za wysokim cukrem. 

Cukrzyca najpierw po cichu niszczy trzustkę, pozostawiając spustoszenie w całym organizmie. Wbrew nazwie, życie z nią wcale nie jest takie słodkie.

Ta choroba nie jest łatwa dla dorosłego, a co dopiero dla dziecka. Dużo ograniczeń, kontrola cukru... to nie jest beztroskie dzieciństwo. Bolesna wkłucia, przerażający krzyk i straszliwa wizja, że już zawsze tak będzie. Zuzia cały czas uczy się żyć z chorobą.

Zuzia nie czuje spadków poziomu glikemii. To dzięki nowoczesnym technologiom wszystko kontrolujemy z dokładnością do 15 minut. Do niedawna nazwy specjalistycznego sprzętu brzmiały obco, ale teraz sensory i transmiter umożliwiają nam zachowanie kontroli przez 24 godziny, zmniejszają liczbę ukuć, chronią przed ostrym powikłaniem tj. głęboką hipoglikemią, śpiączką oraz przed powikłaniami ogólnonarządowymi.

Bywają dni i noce, podczas których trudno wyrównać parametry, a wtedy długie godziny, które dla innych oznaczają odpoczynek, dla nas są zapowiedzią długiego czuwania w oczekiwaniu na stabilizację. Czasem łapię się na tym, że potrzebuję po prostu zajrzeć do pokoju, czy Zuzia oddycha, bo niski cukier można przespać i już się nie obudzić… 

Zawsze na moment wstrzymuję oddech, ale nie dopuszczam do siebie myśli o najgorszym. Wszystko podporządkowaliśmy chorobie, ale czasem tęsknimy za normalnością. Czasem brakuje nam po prostu spokoju i możliwości ucieczki.

Nie ma dla nas niczego ważniejszego, niż życie Zuzi, dlatego musimy zrobić wszystko, aby było bezpieczne. Zbieramy środki na nierefundowany osprzęt do pompy insulinowej, aby nasza córeczka nie musiała tak często cierpieć i płakać!

Rodzice Zuzi