Moja córeczka nie wie, że tata umiera... By przeżyć, muszę rozpocząć leczenie już 23 kwietnia!

Moja córeczka nie wie, że tata umiera... By przeżyć, muszę rozpocząć leczenie już 23 kwietnia!
Immunoterapia w klinice w Kolonii
Zakończenie: 10 Maja 2018
Opis zbiórki
Nazywam się Jakub, mam 28 lat, od roku wspaniałą żonę, a od 4 miesięcy cudowną córeczkę. Od roku mam też nowotwór mózgu, który obudził się w chwili kiedy byłem najbardziej szczęśliwy. Marzyłem o tym, by założyć rodzinę, a guz mózgu chce odebrać mi wszystko. Kiedyś dużo pracowałem, jeździłem po Polsce i Europie, wydawało mi się, że mam dużo czasu. Teraz czuję, że jeśli nic nie zrobię, będę miał go bardzo mało…
Wyjazd do Madrytu zaraz po ślubie miał być tym jednym z ostatnich. 18 marca, dzień przed powrotem do Polski, dostałem pierwszego w moim życiu ataku padaczki – obudziłem się całkowicie zdezorientowany w jednym z Madryckich szpitali. Lekarze pytali się, czy mogą porozmawiać przez telefon z kimś z rodziny. Zadzwoniłem do żony i uspokajałem ją, że chyba się przepracowałem i żeby się nie martwiła, bo wszystko będzie dobrze. Żona po rozmowie z lekarzem powiedziała, że będzie na miejscu najszybciej, jak się da.
Okazało się, że w mojej głowie jest ogromny guz, wymagający natychmiastowej operacji. Nie było czasu na powrót do Polski, operacje przeprowadzono dwa dni później. Guza wycięto całkowicie, a wynik histopatologiczny nie był najgorszy. Wprawdzie był to guz złośliwy, ale tylko w niedużym stopniu (oligoastrocytoma II/III). Kazano nam wracać do domu, spokojnie cieszyć się życiem i nie myśleć o tym, co było. W Polsce przeszedłem jeszcze dodatkową radioterapię, która miała zapobiegać nawrotom guza.
Ostrożnie powoli zacząłem żyć, chciałem jak najszybciej zapomnieć o wszystkich złych rzeczach, które zdarzyły się w ostatnim roku. Moja żona zaszła w ciążę i 9 miesięcy później uczyniła mnie najbardziej dumnym i szczęśliwym facetem na świecie. Ida, tak na imię ma moja córeczka. To ona i moja żona zaczynają i kończą cały mój świat. Miesiąc temu okazało się, że do tego świata próbuje wedrzeć się ktoś jeszcze.
W marcu 2018 miałem mieć kontrolny rezonans. Od operacji każde kontrolne badanie pokazywało tylko zmniejszanie się loży pooperacyjnej. Kiedy pojechaliśmy z żoną na jedną z takich kontroli, a neurochirurg długo wpatrywał się w obraz w komputerze, zacząłem czuć, że coś jest nie tak. “Ma Pan wznowę. Będę Pana operował.”
Nikomu nie życzę, bym usłyszał takie zdanie w chwili, kiedy jest najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Wracaliśmy z Bydgoszczy do Poznania, nie wierząc w to, co usłyszeliśmy. Przecież miało być dobrze, guz miał już nie powrócić…
W marcu, kiedy kładłem się na stół operacyjny, marzyłem już tylko o jednym – by po wszystkim otworzyć oczy i zobaczyć moją córeczkę, by ją uściskać.
Udało się wyjść cało, ale lekarz nie miał już dla mnie tak dobrych wiadomości. Guz przesuwa się w stronę płata ciemieniowego, pierwotnie zajmując płat czołowy, więc kolejna operacja nie wchodzi w grę, bo może mnie już zabić. Nie pomogła pierwsza operacja, radioterapia, więc jest duża szansa, że chemia, którą teraz dostaję, też nie zdusi nowotworu.
Zacząłem szukać, czytać, konsultować. Mam wspaniałą rodzinę i chcę dla nich żyć, więc nie mam czasu do stracenia. Znalazłem leczenie, które jest dla mnie największą szansą – Immunoterapia w Klinice w Kolonii. Leczenie muszę rozpocząć teraz, jak najszybciej, kiedy jeszcze mój organizm nie jest wyniszczony chemią i kolejnymi operacjami. Immunoterapia jest jak zastrzyk siły dla własnego organizmu, który ma za zadanie samodzielnie zniszczyć guza. Specjalna, indywidualna szczepionka, mają nauczyć mój układ odpornościowy rozpoznawać i zwalczać komórki nowotworowe.
Pomóżcie mi walczyć o leczenie, które da mi czas. Czas potrzebny jest mi dla córki i żony. Chcę widzieć, jak Ida dorasta, chcę, żeby mnie pamiętała. Żebym mógł nauczyć ją jazdy na rowerku i być na jej pierwszym przedstawieniu w przedszkolu.
Proszę, pomóżcie mi przeżyć!
Kuba