Stwardnienie rozsiane odbiera coraz więcej! Ratuj!

W 2010 roku zacząłem odczuwać pierwsze oznaki nieuleczalnej choroby neurologicznej, z którą będę musiał mierzyć się do końca życia. Leki, które biorę, jedynie ją spowalniają. Nie wiem, co czeka mnie w przyszłości, ale nie zamierzam się poddać.

Pierwsze czterdzieści lat mojego życia choroba nie dawała niepokojących objawów. Żyłem tak, jak większość osób. Chodziłem do pracy i spełniałem swoje mniejsze i większe marzenia. Dopiero po ukończeniu czterdziestki zacząłem cierpieć na nawracające stany zapalne mięśni.

Z początku lekarze nie podejrzewali choroby neurologicznej. Leczono mnie zastrzykami domięśniowymi, które pomagały w niewielkim stopniu. Nadal bolały mnie ręce i nogi. Coraz gorzej się czułem, co zaczęto zauważać w mojej pracy.

Mój chód był bardzo chwiejny. Z upływem miesięcy zacząłem cierpieć na zaburzenia równowagi oraz osłabienie i drętwienie lewej strony ciała. Coraz trudniej było mi się skupić. Miałem również problemy z pamięcią.

Lekarze rozszerzyli moją diagnostykę, a prawda o mojej chorobie zupełnie mnie zaskoczyła. Okazało się, że cierpię na stwardnienie rozsiane oraz wieloogniskowe uszkodzenie mózgu. Co gorsza, leki, które biorę, nigdy nie zatrzymają procesów zachodzących w moim organizmie.

Dziś z trudem poruszam się samodzielnie. Muszę podpierać się dwiema laskami. Trudność sprawiają mi wszelkie czynności wymagające równowagi. Z roku na rok stwardnienie rozsiane odbiera mi coraz więcej.

Jedyne, co spowolni ten proces, to dalsze leczenie oraz rehabilitacja. Nie będę ukrywać. Walka z chorobą jest bardzo kosztowna. Jeśli zechcesz pomóc mi w walce, będę niezwykle wdzięczny. Z góry dziękuję za każdy dobry gest!

Dariusz