„Szczęście to jedyna rzecz, która się mnoży, jeśli się ją dzieli…” – POMAGAMY Wiktorowi!

Wiktor miał bardzo ciężki start. Urodził się dokładnie 4 maja 2008 roku jako wcześniak, w 31. tygodniu ciąży z wagą 1480 g i wzrostem 43 cm… Otrzymał zaledwie 2 punkty w skali Apgar. Nie umiał oddychać, wymagał podłączenia do respiratora. Tak bardzo się o niego bałam!

W wyniku obrażeń okołoporodowych doszło do wylewów IV stopnia do ośrodkowego układu nerwowego. Syn przeszedł trzy operacje serca, cztery operacje oczu, chemioterapię, przeszczep szpiku kostnego, dwie fibrotomię rąk i nóg. Ma za sobą ponad roczny pobyt w szpitalach w Radomiu, Warszawie, Lublinie oraz niezliczone ilości wizyt w poradniach specjalistycznych.

Wiktor jest już nastolatkiem, ale jego życie nie wygląda tak, jak jego zdrowych rówieśników.  Zmaga się z mózgowym porażeniem dziecięcym, padaczką, ma upośledzenie umysłowe w stopniu znacznym, pęcherz neurogenny, niedoczynność tarczycy, niedosłuch, nie widzi na lewe oko. 

Potrafi samodzielnie i z pomocą przemieszczać się na krótkie dystanse na własnych nogach, na dłuższe potrzebuje wózka. Mówi pojedyncze słowa, używa gestów Makaton, rozwija komunikację alternatywną za pomocą tabletu z Mówikiem. Z racji swojej niepełnosprawności Wiktor wymaga opieki 24 godziny na dobę. 

Syn jest uczniem 7 klasy szkoły specjalnej. Niestety nie wyjdzie sam z rówieśnikami przed blok lub na boisko pograć w piłkę. Cały wolny czas musimy zapewniać mu my, rodzice. Bardzo lubi jeździć na przyczepce rowerowej, bujać się na huśtawce, chodzić na basen, grać w piłkę, odwiedzać babcie i dziadka.

Za kilka miesięcy Wiktor skończy 18 lat. To „magiczny” wiek, wkroczenie w dorosłość. Niestety nie dla nas. Syn nie pójdzie na prawo jazdy, nie będzie zdawał matury, nie wyjedzie z domu na studia. Zamiast tego czeka go komisja w ZUS, renta oraz ubezwłasnowolnienie.

Wiktor wymaga regularnej rehabilitacji ruchowej, korzysta z terapii neurologopedycznej i basenu. Potrzebuje wyjazdów na turnusy rehabilitacyjne, a także leków, prywatnych wizyt u specjalistów, badań i sprzętu (wózek, przyczepka rowerowa, okulary, krzesełko rehabilitacyjne, aparaty słuchowe, buty i wkładki ortopedyczne). 

To wszystko jest niezwykle kosztowne… Dlatego Państwa wsparcie jest nam niezmiernie potrzebne. Każda wpłata, przekazanie 1,5% podatku czy udostępnienie ma dla nas ogromną moc, która daje nam nadzieję, na lepszą przyszłość dla syna. Z góry dziękuję za okazaną pomoc!

Paulina, mama Wiktora