Gdy na świat przyszedł mój ukochany syn, byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie. Wiedziałam, że zrobię wszystko, aby zapewnić mu prawidłowy rozwój i szczęśliwe życie. Niestety los miał dla nas przygotowany inny scenariusz…

Do 3. roku życia Ihor rozwijał się prawidłowo. Niestety z czasem zaczęliśmy zauważać niepokojące objawy w jego zachowaniu. U synka znikomo rozwijała się mowa, bardzo szybko się denerwował… Jego problemy niestety zbiegły się w czasie z wojną w naszym ojczystym kraju, z którego musieliśmy uciekać…

Tu w Polsce zaczęliśmy szukać pomocy. Udaliśmy się do szpitala we Wrocławiu, gdzie synek miał wykonany tomograf i eeg. Badania nie wykazały jednak nic odbiegającego od normy.

A nasz Ihor dalej nie mówił, chodził cały czas w pampersie, miał napady krzyku… Lekarze próbowali nas uspokajać, że być może synek po prostu później zacznie mówić. My jednak w głębi duszy wiedzieliśmy, że coś jest nie tak.

W końcu, po wielu badaniach i szerokiej diagnostyce, stwierdzono u Ihora autyzm. Byliśmy przerażeni. Musieliśmy być jednak silni dla synka i dzielnie stawić czoła problemowi. 

Ihor chodzi do przedszkola, ale nie wykazuje chęci kontaktu z dziećmi. Woli spędzać czas sam. Do końca nie rozumie swoich problemów, ale robimy wszystko, aby ułatwić jego codzienne funkcjonowanie i dać szansę na lepszą przyszłość.

Obecnie uczęszczamy z nim na różne zajęcia, terapie i rehabilitację, jednak wszystkie te aktywności są niezwykle kosztowne. Synek miał już przeprowadzoną terapię BAC, która może przynieść efekty, jednak musi być powtarzana co 3 miesiące. Niestety jest również bardzo kosztowna, ale zrobimy wszystko, by móc mu ją zapewnić.

Prosimy o wsparcie! Jest nam ogromnie ciężko. Walka o zdrowie synka spędza nam sen z powiek, jednak ani przez chwilę nie przeszło nam przez myśl, żeby się poddać. Miłość do dziecka to najsilniejsze uczucie, które jest w stanie działać cuda.

Rodzice Ihora