Dla Ciebie to coś normalnego, codzienność, o której nie myślisz. Dla mnie to szczyt marzeń, szansa na pokonanie kolejnego kroku w drodze do celu, którym jest samodzielność. O czym mówimy? O łazience. Niby błahostka, ale dla mnie, osoby na wózku, to problem, z którym muszę się zmagać kilka razy dziennie. Z chorobą sobie radzę, wzięłam życie we własne ręce. Jednak marzenie o łazience przystosowanej dla niepełnosprawnych może się spełnić tylko z Twoją pomocą. Pomożesz mi?

Jeżdzę na wózku i od urodzenia zmagam się z Dziecięcym Porażeniem Mózgowym. Nie widzę też na jedno oko. Różnię się od innych ludzi fizycznie, ale przecież to wnętrze jest najważniejsze. Wierzę, że moja dusza jest piękna, w końcu mówię o sobie, że jestem artystką. Dlaczego? Bo kocham śpiewać. Gdy to robię, przestają liczyć się takie rzeczy, jak niepełnosprawność, jak choroba. Gdy śpiewam, czuję, że żyję. Odkrycie tej umiejętności nadało nowy sens. To pasja, która mnie buduje, która mnie prowadzi i sprawia, że każdy dzień staje się piękniejszy. Lubię bujać w obłokach, wyobrażać sobie przyszłość, w której jestem samodzielna. Wtedy jednak boleśnie upadam na ziemię. Wystarczy, że chcę tylko skorzystać z łazienki... Nie wjadę do niej na wózku, wejście jest za wąskie. Muszę wtedy prosić o pomoc... Nie jestem lekka jak piórko, więc to duży kłopot. Kolejny to toaleta - bardzo wąska, dostęp do niej jest utrudniony. Koszmarem jest też wanna - tylko osoby na wózku zrozumieją, jak trudne jest wzięcie zwykłej kąpieli... Marzę o prysznicu, o tym, by móc samodzielnie się umyć...

Nie ma co ukrywać, ja i moi rodzice mamy ograniczone możliwości finansowe. Jednak dzięki pomocy dobrych ludzi mogę robić to, co kocham najbardziej. Od kilku lat pobieram lekcje śpiewu, wyjeżdżam na koncerty i festiwale. Spełniam swoje marzenia małymi kroczkami. Co jeszcze przede mną? Chciałabym pewnego dnia wystąpić na jednej scenie razem z zespołem Blue Cafe i Red Lips. Na razie o tym tylko śnię, ale kto wie, co się stanie w przyszłości? Moim celem jest również zorganizowanie festiwalu dla osób niepełnosprawnych. Chciałabym, by tak jak ja odkryli w sobie sens życia. By uwierzyli, że nie są gorsi. Ja już wiem, że występy przed publicznością są na to najlepszym lekarstwem. Gdy ludzie klaszczą zaczynasz wierzyć, że jesteś wyjątkowy, że pomimo niepełnosprawności jesteś normalnym człowiekiem i jak każdy człowiek zasługujesz na szacunek i uznanie.

Gdy jestem na scenie, wszystko inne przestaje się liczyć. Już nie jestem tą Ewą na wózku, która niedowidzi. Staję się pięknym ptakiem, który śpiewa najlepiej, jak umie. Uwielbiam występować i udowadniać innym i sobie, że niepełnosprawność to tylko stan ciała, że liczy się to, jakimi osobami jesteśmy. Mimo mojego pozytywnego podejścia do życia wiem, że choroba niestety wiąże się z niedogodnościami…

Jednym z nich jest moja łazienka. Za mała, żebym mogła do niej wjechać na wózku. Zwykła wanna to dla mnie przeszkoda nie do pokonania w pojedynkę. Widziałam cudowne łazienki, przystosowane do niepełnosprawnych. Wygodne, przestronne, w których osoba na wózku świetnie sobie radzi. Chciałabym nie być uzależniona od pomocy innych. Nie chcę, by każde wyjście do łazienki było wielką przeprawą. To takie przyziemne, a jednocześnie poza moim zasięgiem… Wszystko ma swoją cenę, a niektórych marzeń, mimo wielkich chęci, nie uda się spełnić samodzielnie. Tą barierą są pieniądze. Dla mnie bardzo duże… Dlatego proszę o pomoc. Podaruj mi szansę na samodzielność.