By nie zabrakło nadziei, że jeszcze będzie lepiej...

Choć Kasia ma już 14 lat, dzień jej narodzin pamiętam, jakby to było wczoraj. Ciąża bliźniacza i skrajnie przedwczesny poród w 27 tygodniu – to przeżycia, których nie zapomina żadna matka. Jedna z moich córek, już od dnia narodzin musi walczyć. Najpierw o życie, o każdy oddech i bicie serca; później, z biegiem lat – o każdą umiejętność. Kasia została naznaczona niepełnosprawnością, w cieniu której upływa jej życie. 

Zosia, siostra bliźniaczka Kasi, miała bardzo dużo szczęścia – jest zupełnie zdrowa. Wszystkie powikłania wcześniactwa otrzymała Kasia. Za zdrowie Zosi dziękuję Bogu każdego dnia – za to, że stał się cud i mimo tak skrajnego wcześniactwa, życie okazało się dla niej łaskawe. Tylko ktoś, kto doświadczył choroby, wie, jak wielkim cierpieniem jest patrzeć na swoje dziecko, które tak bardzo chce być jak inne dzieci, a nie może... 

Rozwój motoryczny Kasi od samego początku był nieprawidłowy – gdy jej siostra siedziała, ona nie unosiła główki; Zosia raczkowała, stawiała swoje pierwsze kroki, Zosia – nie była w stanie. Wszystko to za sprawą mózgowego porażenia dziecięcego, pamiątki po trudach narodzin. Kasia jest sprawna intelektualnie, jednak nie chodzi, porusza się na wózku inwalidzkim. Nigdy nie miała beztroskiego życia – jej codzienność upływa na żmudnej rehabilitacji, ćwiczeniach w domu, szkole integracyjnej i walce z przeciwnościami losu. 

Każdego dnia staramy się wyrwać jak najwięcej normalności i radości z naszej podporządkowanej rehabilitacji codzienności. To właśnie te chwile są najcenniejsze, jednak nie ma dnia, bym nie martwiła się o funkcjonowanie mojej córki. Tak bardzo cieszy mnie uśmiech na twarzy Kasi, kiedy uda jej się zrobić coś, co dla innych nie stanowi żadnego problemu. 

Marzę o tym, by w przyszłości, choć w pewnym stopniu, Kasia mogła być samodzielna. By poradziła sobie, kiedy ja nie będę mogła się nią opiekować. Walczę o to z całych sił, bo przyszłość, w której mnie zabraknie, jest przerażająca. Jako rodzic dziecka niepełnosprawnego mam wiele wydatków. Nie jestem w stanie samodzielnie pokryć kolejnych kosztów. Proszę o wsparcie rehabilitacji mojej córki – turnusy to szansa Kasi, widać po nich ogromne postępy! To nasza nadzieja, dlatego zwracam się o pomoc.