Pomóż mi przerwać ciszę, która zwiastuje burzę...

"Państwa syn ma autyzm" - te słowa nadal wywołują niedowierzanie i szok, choć od  tej diagnozy minęły już cztery lata. Każdego dnia razem mierzymy się  ze światem, który dla Konrada jest niezrozumiały, obcy i przerażający. Nasz syn jest w pułapce własnych myśli. Nie reaguje na swoje imię, jest nieobecny…Nigdy nie słyszeliśmy jak mówi… Do dziś nie potrafi wypowiedzieć ani jednego słowa. Jego brak kontaktu ze światem i lęk przed nim wywołują agresję. Tylko tak, w tej najgorszej formie próbuje się z nami komunikować i wyrazić, jak mu źle.

Konrad potrzebuje stałej opieki, jest niezdolny by funkcjonować samodzielnie. Zrezygnowałam więc z pracy zawodowej i opiekuję się synem cały czas. Bezpieczeństwo i spokój to jedyne rzeczy, które jako matka mogę mu zapewnić, a czas spędzany razem i opieka stwarzają mu optymalne warunki do zapanowania nad chaosem w jego głowie.

Marzę, żeby Konrad zaczął mówić, wypowiadał choć pojedyncze słowa, żeby usłyszeć jego głos... Wierzę, że to jest możliwe i mój syn ma szansę na normalne życie. Bez dalszego leczenia, badań, konsultacji i rehabilitacji,  jest to jednak niemożliwe. Kocham mojego syna bezgranicznie i zrobię wszystko, by ułatwić mu życie, dlatego proszę o pomoc. 

Karolina, mama Konradka