Trwa walka z DMD – śmiertelną chorobą❗️Pomóż ocalić Maksia❗️

Aktualizacje

• 15 grudnia 2025

  Zbliżają się święta, a my marzymy tylko o jednym – żeby to nie była ostatnia Wigilia z naszym synkiem 💔

  Kończy nam się czas, żeby uratować ukochane dziecko – dziś tylko to jest pewne...

  Czasami zapominamy, który jest dzień tygodnia. Cały nasz czas pochłania walka o życie Maksia – naszego jedynego synka, którego dzień po dniu tracimy...

  Tak bardzo chcielibyśmy cieszyć się z małych rzeczy, ze wspólnych chwil, z pięknego, przedświątecznego czasu spędzonego razem, ale ta rzeczywistość jest zbyt brutalna. Zdajemy sobie sprawę, że bez leczenia, na które wciąż brakuje nam środków, nasze dziecko odejdzie w straszliwym cierpieniu. Odbierze je nam choroba, która nie oszczędza nawet bezbronnych, niewinnych dzieci.

  Maksiu skończy niedługo 10 lat. Jeśli nie podamy mu terapii na czas – nie dożyje dorosłości. Ta wizja rozrywa nasze serca na milion drobnych kawałków. Nie potrafimy się na to przygotować ani z tym pogodzić.

  Żaden rodzic nie jest w stanie zaakceptować śmierci własnego dziecka...

  Nasz synek Maksymilian choruje na dystrofię mięśniową Duchenne’a — okrutną chorobę, która dzień po dniu zabija jego mięśnie i bezlitośnie niszczy życie małego chłopca, który marzy, by po prostu żyć... Tak, jak inne dzieci.

  

  Maksiu od najmłodszych lat przyzwyczajony jest do widoku korytarzy szpitalnych, poradni, gabinetów lekarskich i codziennych rehabilitacji. Każde wakacje i ferie spędza na wielu wizytach u specjalistów. Wszystko z nadzieją, że kiedyś nadejdzie w końcu ten dzień, na który czekamy od zawsze. Kiedy dostanie upragniony lek, który zatrzyma tę okrutną chorobę...

  I w końcu, gdy pojawiła się nadzieja, gdy terapia genowa została dopuszczona – jej cena zwaliła nas z nóg. Życie naszego chłopca zostało wycenione na 16 milionów. Zwykły człowiek, zwykła rodzina, nie jest przecież w stanie zgromadzić takich pieniędzy. Skąd...

  Ale nie możemy się zatrzymać, dlatego dziś kolejny raz błagamy o pomoc. Każda wpłata to szansa, że okrutny los małego chłopca się zmieni. Że odwołamy się od tego wyroku i uratujemy nasze dziecko. Nie ma dla nas nic cenniejszego...

  Nigdy nie przypuszczaliśmy, że życie Maksa będzie kiedykolwiek zależało od innych ludzi...

  Błagamy o ratunek – tylko to nam pozostało. Stan Maksia się pogarsza, jest źle, a my naprawdę nie mamy zbyt wiele czasu...

  Monika i Mariusz – rodzice Maksia

• 1 grudnia 2025

  Mamy coraz mniej czasu... Raz jeszcze, z bólem w sercu błagamy Was o pomoc 💔

  Wreszcie przyszła zima. Dzieci wybiegają na śnieg, lepią bałwany, rzucają śnieżkami. My patrzymy na to wszystko z ciężkim sercem i bólem, bo nasz Maksiu nie może się bawić z rówieśnikami, choć tak bardzo by chciał… Tak bardzo na to czekał.

  Czekał — choć tak naprawdę w głębi serca wiedział, że nigdy nie będzie mógł cieszyć się zimą, jak inne dzieci...

  Czas płynie okrutnie szybko. Z każdym miesiącem widzimy, że choroba zabiera naszemu synkowi kolejne umiejętności. To, co jeszcze niedawno było możliwe, dziś jest wspomnieniem. Maksiu traci siły dużo szybciej, niż jesteśmy w stanie się z tym pogodzić.

  Patrzymy w przyszłość ze strachem, który ściska gardło każdego dnia. Boimy się, że upadnie, a nas nie będzie tuż obok, by mu pomóc. Boimy się kolejnych miesięcy, boimy się tego, co choroba jeszcze odbierze... I jak szybko odbierze.

  

  Najtrudniejsze jest to, że Maksiu przestał już prosić Mikołaja o lek, który mógłby go uratować. Już wie, że Święty mu go nie przyniesie. Wie, że jedyna nadzieja jest w ludziach — w dobrych sercach, które potrafią czynić cuda.

  My, jako rodzice, możemy tylko walczyć o każdy dzień, o każdą szansę, o każdy oddech. I błagać o jakikolwiek ratunek... Prosimy więc z całego serca: pomóżcie nam ocalić życie naszego synka. Bez Was nie damy rady. 

  Tylko wspólnie możemy sprawić, że Maksymilian otrzyma terapię, która zatrzyma tę bezlitosną chorobę. Chorobę, która dzień po dniu bez skrupułów zabija małe, niewinne dziecko.

  Tylko dzięki Wam jest nadzieja, że któregoś dnia zima nie będzie już symbolem tego, co nasz synek stracił… ale tego, co jeszcze może być przed nim. Dziękujemy, że nas wspieracie i błagamy Was kolejny raz o pomoc.

  Rodzice Maksia

  Czytaj dalej
• 19 listopada 2025

  Już dawno nie myślę o sobie. Błagam tylko o to, żeby mój synek żył... Proszę, pomóż mi, ratuj Maksia❗️

  Dzień dobry, nazywam się Monika i jestem mamą Maksia. 9-letniego, śmiertelnie chorego chłopca, o którego życie codziennie walczę.

  Myślę, że żadna mama nigdy nie chciałaby się przedstawiać w ten sposób. Gdy przychodzi na świat wymarzone, wyczekiwane maleństwo, każdy rodzic modli się tylko o to, żeby było zdrowe, szczęśliwe. Żeby niczego mu nie zabrakło...

  Niestety na naszą rodzinę spadła ogromna tragedia. Dowiedzieliśmy się o chorobie Maksia, gdy był jeszcze malutki. Przez parę pierwszych lat żyliśmy ze świadomością, że nie ma ratunku. Że nie ma żadnego leku, który pomógłby pokonać chorobę.

  Nie mogłam cieszyć się z żadnego postępu mojego synka, z żadnego skoku rozwojowego. Po każdych kolejnych urodzinkach Maksia zamykałam się w pokoju i płakałam. Nie mogłam pogodzić się z myślą, że moje dziecko nie dożyje dorosłości. Że stracę go, bo medycyna nie jest na tyle rozwinięta, żeby stworzyć lek na okrutną dystrofię mięśniową Duchenne'a.

  

  I wtedy w ciemnym, mrocznym tunelu pojawiło się światełko. Dostaliśmy informację o wprowadzeniu na rynek terapii genowej. Leczenia, które mogłoby ocalić nasze dziecko. Świat ponownie runął, gdy dowiedzieliśmy się, ile taka terapia kosztuje.

  Skąd zwykły człowiek ma zdobyć 16 milionów złotych? Skąd...

  Próbowaliśmy odkładać każdą złotówkę, ale musieliśmy przecież za coś żyć... Maksiu dorasta, chodzi do szkoły i choć jego funkcjonowanie jest z dnia na dzień coraz gorsze, staramy się zapewnić mu namiastkę normalności.

  Zdecydowaliśmy się założyć zbiórkę, bo zwyczajnie nie mamy wyboru. Gdybyśmy wiedzieli, że damy radę sami, nigdy nie pisałabym tego apelu, nigdy nie prosilibyśmy o pomoc. Ale nasz Maksiu umiera. Czuje się coraz gorzej.

  Jeśli nie otrzyma leczenia, już za chwilę usiądzie na wózek inwalidzki, potem przestanie sam oddychać – będą to za niego robić maszyny, a na końcu wydarzy się najgorsze. Spełni się mój najstraszniejszy sen. Najgorszy koszmar. Bardzo powoli i w ogromnym cierpieniu stracę mojego synka... Maksiu nigdy nie dorośnie, nie zakocha się... Nie potrafię tego pisać i nie płakać. Każde słowo tak bardzo mnie boli...

  Dziś są moje urodziny. Już od dawna nie myślę o sobie i nie proszę o nic dla siebie. Ja będę mieć wszystko, cały świat, jeśli mój synek wyzdrowieje. Jeśli przeżyje. Nie ma dla mnie nic cenniejszego, dlatego dziś z całego serca błagam Cię o pomoc. Proszę, jeśli wciąż to czytasz, pomóż mi. Maks jest całym moim życiem. Muszę go uratować, ale sama nie dam rady...

  Proszę najmocniej, jak umiem. Nie odwracaj wzroku...

  Monika Mazurek – mama Maksia

  Czytaj dalej