Bałam się, że stracę syna... Skutki napaści są z nami do dziś❗️POMÓŻ❗️

Kiedy odebrałam telefon, dowiedziałam się, że Mateusz walczy o życie w szpitalu. Został pobity, a rokowania są bardzo złe. Byłam przerażona. Nie wiedziałam, czego mam się spodziewać.

Syn był w tragicznym stanie. Lekarze nie mogli podjąć się operacji z uwagi na ogromny obrzęk mózgu. Wszelkie zabiegi mogłyby zakończyć się niemożliwym do zatamowania krwotokiem. Trzeba było czekać.

Pierwsze tygodnie Mateusz spędził na oddziale intensywnej terapii. Lekarze mówili nam, że musimy być przygotowani na najgorsze. Nie wiedziałam, jak mam pożegnać się z synem… Przecież miał przed sobą całe życie. Był dopiero na początku swojej drogi…

Na szczęście los się odwrócił. Obrzęk powoli schodził, a Mateusz nie miał zamiaru się poddać. Tak jak tonący chwyta się brzytwy – ja chwytałam się informacji o każdej, maleńkiej poprawie. Patrzyłam na mojego syna, obiecując mu, że zrobię wszystko, by o niego zawalczyć.

Taka walka rozgrywa się teraz. Gdy stan Mateusza okazał się względnie stabilny, lekarze podjęli decyzję o przeniesieniu go na oddział neurologii, na którym pierwszy raz otworzył oczy. Po trzech miesiącach od tragedii trafił do centrum rehabilitacji.

Niestety, nadal nie wiemy, czy odzyskał świadomość. Nie wiem, czy wie, że jestem jego mamą. Nie potrafię ocenić, czy rozumie, jak tu się znalazł. Bardzo chciałabym wziąć choć część jego cierpienia na siebie, by było mu z tym wszystkim lżej… 

Wierzę, że uda nam się osiągnąć postępy. Kilka z nich już za nim. Ostatnio zaczął stabilniej trzymać głowę i wodzić wzrokiem za tym, co mu pokazujemy. W jego stanie takie malutkie postępy stanowią duży progres. Wiele jeszcze przed nami, ale nie poddajemy się.

Na domiar złego, walka o zdrowie i sprawność Mateusza wiąże się z ogromnymi wydatkami, na których pokrycie nas nie stać. Chcę zapewnić mu najlepszą opiekę, a tym samym okazję do osiągania postępów. Bardzo proszę Was o wsparcie. Będę wdzięczna za każdy gest!

Mama