180 napadów w miesiącu❗️Piekło padaczki niszczy życie Oliverka - ratunku!

Oli, nasz 12-letni bohater, cierpi na padaczkę lekooporną. "Cierpi" to niestety adekwatne słowo. Synek ma nawet 6 potwornych ataków dziennie, które wykańczają go fizycznie i psychicznie... 

Oliver urodził się jako zdrowe dziecko. Pierwsze ataki zaczęły się, gdy synek miał 19 miesięcy. Któregoś dnia jego rączki i nóżki zaczęły się nienaturalnie wyginać – wyglądał jak pajacyk. Oli przestał się nagle odzywać. W mieszkaniu nie było już głośnego „mama” lub „tata”. Kiedy się wywrócił, nie wzywał pomocy, nie krzyczał. Potem zaczął mieć problemy z chodzeniem. Z miesiąca na miesiąc było gorzej... To, co synek umiał przed chorobą, bezpowrotnie przepadło.

Padaczka to straszna choroba, okrutna, bezlitosna. Oli traci kontrolę nad ciałem, choroba szarpie nim jak marionetką. Każdy atak wymazuje umysł niczym gumka. Gdy zaczyna się dzień, nie czuję szczęścia, lecz strach, co przyniosą kolejne godziny... Poranki są najgorsze, bo choroba atakuje skoro świt, jak w zegarku... Pierwszy atak jest zawsze rano, gdy Oli tylko otworzy oczy. Serce pęka, gdy widzę go w tym stanie... To strach, to bezradność, to ból, że moje dziecko cierpi, a ja nic nie mogę zrobić...

Oliver nie potrafi samodzielnie funkcjonować. We wszystkich czynnościach dnia codziennego potrzebuje naszej pomocy. Synek jest opóźniony w rozwoju i ma problemy z poruszaniem się. Trzeba go karmić, we wszystkim mu pomagać... Z naszą asekuracją jest w stanie przejść kilka metrów, jednak bardzo szybko się męczy.

Jeden krok w przód, dwa w tył – tak wygląda życie z padaczką. Aby zrobić krok w przód, potrzebna jest ogromna praca, coraz cięższa, bo Oliver sam nie wie, co się z nim dzieje... Padaczka miota jego ciałem, kiedy chce, a każdy atak przychodzi nagle i zabiera coraz więcej. Muszę zawsze mieć ze sobą lek, bo ataki nie uzgadniają z nami odpowiedniego miejsca i czasu – może zdarzyć się wszędzie – na placu zabaw, w dzień, w nocy. Całodobowa czujność przez lata wykańcza, sen przerywają ataki gorsze niż koszmary.

Martwię się o wszystko, jestem kłębkiem nerwów – o zdrowie syna martwię się najbardziej. Nie mam wpływu na jego chorobę, a dodatkowo muszę cały czas martwić się także o pieniądze – skąd je brać na leczenie, które jest drogie, ale potrzebne każdego dnia... Syn ma alergię, w związku z czym musi przestrzegać specjalnej diety. Pozostaje również pod stałą opieką kardiologa, laryngologa, neurologa i gastrologa. Do pracy nie mogę wrócić, bo nie mam co zrobić z Oliverem. To wokół niego i jego walki o zdrowie kręci się całe moje życie.

Oliver wymaga specjalistycznej rehabilitacji i odpowiedniego leczenia, aby mógł poradzić sobie z chorobą. Dzięki nim może stabilniej chodzić, a jego rozwój idzie do przodu. Wierzę, że synek będzie jeszcze kiedyś samodzielny. Wierzę, że jeszcze kiedyś będzie biegał... Proszę o pomoc, aby pojechać z synkiem na turnusy rehabilitacyjne, na której będzie mógł walczyć dalej.

Pomimo ciągłego cierpienia Oli pozostaje pogodny i uśmiechnięty... Jest silny, choć padaczka to choroba, która odbiera dziecku wszystko - zdrowie, beztroskie dzieciństwo i normalne życie. Oliver po każdym ataku cofa się w rozwoju. Jego choroba jest dla mnie źródłem ogromnego smutku, lecz wierzę, że dzięki Wam – ludziom o dobrych sercach – jest szansa na lepsze jutro dla synka. Błagam o pomoc, bo tylko to mi zostało...

- Mama