Musimy zrobić wszystko, by uratować Przemka – cudownego męża i wspaniałego tatę❗️

Aktualizacje

• 30 października 2025

  KRYTYCZNIE PILNE‼️Ratujmy życie Przemka!

  Historia Przemka – nasza walka o życie i o czas...

  Czasem wszystko zmienia się w jednej chwili.

  Jeszcze niedawno Przemek był zdrowym, pełnym życia mężczyzną. Sport był jego pasją – piłka nożna towarzyszyła mu od dziecka. Uprawiał sport, pracował, śmiał się, cieszył drobnymi rzeczami. Kochał życie, a jeszcze bardziej – nas, swoją rodzinę. Był tatą, który potrafił godzinami bawić się z naszym czteroletnim synkiem Mikołajem i mężem, na którego zawsze mogłam liczyć.

  

  Nic nie zapowiadało choroby.
  Zaczęło się bardzo niewinnie – od czkawki, która nie mijała przez długie godziny. Później pojawiły się problemy ze snem, obniżony nastrój, zmęczenie i rozkojarzenie. Lekarze mówili, że to stres, przemęczenie, może depresja. Szukaliśmy przyczyny wszędzie – u kardiologa, u psychologa, robiliśmy kolejne badania krwi, echo serca, tomografię jamy brzusznej. Wszystko wychodziło idealnie.

  Według wyników – Przemek był zdrowy.
  Tylko ja wiedziałam, że coś jest bardzo nie tak.

  Z każdym dniem było gorzej. Przemek przestał spać, pojawiły się problemy z równowagą, aż pewnego dnia po prostu przewrócił się w domu. Kiedy po ataku bólu głowy i wymiotach zadzwoniłam po karetkę, podejrzewałam udar.
  Udar wykluczono. Wszystkie badania były dobre. Lekarze już mieli nas wypisać, ale jeden z nich powiedział, że „zrobi jeszcze jedno badanie, tak na wszelki wypadek”.

  To właśnie to badanie zmieniło wszystko.
  28 listopada 2024 roku – dzień, którego nigdy nie zapomnę.
  Wtedy usłyszeliśmy: glejak mózgu. Guz, który musiał rozwijać się latami – po cichu, bezobjawowo.

  A potem padły słowa, które złamały nam serca: guz jest nieoperacyjny.

  Lekarze nie dawali nadziei. Ale Przemek się nie poddał. Nigdy.
  Rozpoczął radykalną radioterapię i chemioterapię, walczył z całych sił. I dziś możemy powiedzieć coś, co jeszcze rok temu wydawało się niemożliwe – guz się cofnął, obumarł i nie powiększa się.

  To nasze światełko w tunelu. 

  Choroba jednak zostawiła po sobie ślad. Odebrała Przemkowi dawną sprawność i siłę.
  Został mu niedowład lewostronny, pojawiły się problemy z pamięcią i koncentracją, a zwykłe czynności, jak wejście po schodach czy dłuższy spacer, potrafią być dziś niemałym wyzwaniem. Szybko się męczy, ale mimo to każdego dnia wstaje i walczy – z bólem, z ograniczeniami, z lękiem. I nigdy nie traci nadziei.

  Równolegle z leczeniem w Polsce, Przemek rozpoczął innowacyjną immunoterapię w Kolonii w Niemczech – terapię, która uczy jego układ odpornościowy rozpoznawać i zwalczać komórki nowotworowe. Leczenie przyniosło efekty.

  Pierwszy etap immunoterapii, który zakończyliśmy, kosztował 240 000 złotych. Udało się go sfinansować tylko dzięki ogromnej pomocy ludzi o dobrych sercach. Teraz przed nami kolejny etap – najważniejszy i równie kosztowny.

  

  Z krwi Przemka i DNA guza powstanie indywidualna szczepionka, która ma pobudzić jego organizm do trwałej walki z chorobą.
  Ten etap leczenia będzie kosztował kolejne 240 tys. złotych.

  To ogromna, nieosiągalna dla nas kwota, ale dziś to nasza jedyna droga, by Przemek mógł żyć. By mógł dalej być z nami – śmiać się, przytulać, planować, po prostu być.

  Mamy cudownego czteroletniego synka Mikołaja. Każdego wieczoru czeka, aż tata przeczyta mu bajkę i przytuli go do snu.

  Ostatnio powiedział z dumą:
  „Mamo, tata już szybciej chodzi! Może niedługo będzie biegał, jak dawniej?”
  Te słowa złamały mnie i uleczyły jednocześnie. Bo w nich jest cała nasza nadzieja – dziecięca, czysta i prawdziwa.

  Nie potrafię sobie wyobrazić świata, w którym zabrakłoby ich wspólnych śmiechów, wieczornych rozmów i ciepła, które wypełnia nasz dom, gdy są razem. Dlatego musimy walczyć dalej. Dla Przemka. Dla Mikołaja. Dla tej miłości, która codziennie daje nam siłę.

  

  Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia – czas cudów, nadziei i miłości. Rok temu bałam się, że stracimy Przemka przed świętami. Dziś jest z nami – silny, waleczny, zdeterminowany. I bardzo wierzę, że to dopiero początek naszej drogi – że przed nami jeszcze wiele wspólnych świąt, poranków i zwykłych dni, które staną się najpiękniejszym darem.

  Proszę Was z całego serca – pomóżcie nam kontynuować leczenie.
  Każda wpłata, każde udostępnienie, każde dobre słowo ma znaczenie.
  Pomóżcie Przemkowi wygrać tę walkę do końca.

  Ada – żona Przemka i mama Mikołaja