Maxim Capacli, 10 lat

Wszystko zaczęło się w 2019 roku. U syna pojawiły się dokuczliwe bóle w kościach rąk i nóg i gorączka, której nie mogłam obniżyć w żaden sposób. Pojechaliśmy do szpitala, ale pomimo podania leków temperatura nie spadała. Lekarze wykonali tomograf całego ciała – za sercem znaleziono guza, a przerzuty były już na wątrobie…

19 grudnia 2024 nasze życie ponownie się zawaliło... Objawy wróciły, znów zaczęły się silne bóle. Szybko wykonaliśmy badania. Nowotwór zaatakował szpik kostny, a przerzuty były już do kości.

To już 6. rok naszej walki o synka, coraz więcej rozumiemy i reagujemy inaczej. Na początku byliśmy w ciągłym szoku. Maksiu teraz też reaguje spokojniej. Wie, że jest chory i widzi, że jego życie różni się od codzienności rówieśników.

A my robimy wszystko, by w końcu mógł mieć szczęśliwe dzieciństwo. By mógł żyć. Ale bez pomocy, po prostu nie damy rady... Całym sercem prosimy o wsparcie.

Anna, mama Maksa