Nowotwór nie odpuszcza❗️Pomóż Michałowi wygrać walkę o życie❗️

Aktualizacje

• 19 listopada 2025

  Mój synek marzy tylko o jednym: żeby żyć❗️Błagam, ratuj go...

  Michaś jest po kolejnym wlewie — za nim bardzo ważny etap tej ciężkiej walki z neuroblastomą.
  Wszystkie trudy związane z uciążliwymi badaniami, podaniem cytostatyków, immunoterapii i inhibitorów zniósł jak prawdziwy bohater. Walczy, jak lew, bo bardzo, ale to bardzo chce żyć.

  Tkwiąc w onkologicznym piekle, mówi, że życie jest piękne i najbardziej na świecie pragnie żyć. 

  Nieustająco marzy o zdobywaniu świata, wirtualnie poznał już każdy jego zakątek. To największy pasjonat podróży, jakiego znam. Piszę te słowa i do moich oczu napływają łzy. Boże, błagam, spraw, by moje dziecko przetrwało ten trudny czas, daj mu siłę i spraw by w końcu ten koszmar się skończył.

  Leczenie, które dostajemy w Hiszpanii, to nie tylko kolejna kropla w morzu terapii — to iskierka nadziei, że możemy zatrzymać chorobę, że jesteśmy o krok dalej, niż wczoraj. Każdego dnia towarzyszy nam strach — „czy zdążymy?”, „czy znajdziemy fundusze na kolejną dawkę leczenia?”, „czy wygramy?”...

  Wierzymy jednak, że dzięki Wam, dzięki Wam wszystkim, którzy nam pomagają, będziemy mogli dalej walczyć.

  

  Michał zmaga się z tą chorobą już 7 lat — siedem lat, które wydają się jednocześnie wiecznością i mgnieniem oka. To siedem lat wypełnionych bólem, niepewnością, poświęceniem, a także momentami wielkiej nadziei. Były dni, kiedy wszystko wydawało się być przeciwko nam — kiedy kolejne podanie leku było zagrożone, kiedy obawy o przyszłość ciążyły jak ogromny głaz — ale Michał nie poddał się, a ja z nim.

  W tej walce nie chodzi tylko o przetrwanie — chodzi o wygranie życia, o to, żeby Michał mógł dorastać, marzyć, pójść do szkoły, śmiać się, planować życie. Każdy wlew to ogromne ryzyko, ale też ogromna nadzieja — nadzieja, że dzięki leczeniu choroba zostanie powstrzymana.

  Codzienność Michała nie jest łatwa. Zostają ślady — nie tylko te medyczne, fizyczne, ale także emocjonalne. Bywają chwile przemęczenia, smutku, lęku. Czasem widzę, że jest słaby, zmęczony walką. Ale są też chwile, gdy jego uśmiech powraca, gdy opowiada, co chciałby robić w przyszłości — te momenty są dla mnie bezcenne. Ta choroba zabrała mu dzieciństwo, ale ja zrobię wszystko, by mu je oddać — kawałek po kawałku.

  Dzięki zastosowanym terapiom nie dajemy chorobie szansy, by nas wyprzedziła. Każdy kolejny etap leczenia to dla nas znak, że walczymy i że mamy realną szansę zwyciężyć. 

  Wasze wsparcie jest dla nas wszystkim. Każda złotówka, którą przekazujecie, to realna pomoc — na leki, na badania, na wlewy. Każda modlitwa, każda dobra myśl, każde udostępnienie naszego apelu daje nam siłę, by nie poddawać się, by iść dalej pomimo trudności.

  Dlatego proszę Was z całego serca, jako mama, która codziennie umiera ze strachu o życie ukochanego synka: jeśli możesz, wesprzyj nas. Każda, nawet najmniejsza darowizna, ma wartość. To krok w kierunku ZWYCIĘSTWA. To szansa, by Michał był zdrowy, by mógł dorastać, by jego marzenia mogły się spełniać. 

  By mógł żyć.

  Aneta – mama Michałka

• 3 listopada 2025

  Dramatyczne wieści ze szpitala❗️Ratuj Michała...

  Kochani, niestety nie mam dobrych wiadomości. Dostaliśmy kolejną fakturę ze szpitala. Leczenie kosztuje tyle, że nie udźwignąłby tego nikt z nas...

  Nie mam pieniędzy, żeby ratować mojego syna! Nie potrafię wyobrazić sobie nic gorszego. To koszmar, który trudno opisać słowami. Jestem zrozpaczona.

  Michał na szczęście czuje się teraz dobrze. Lekarze mówią, że choroba jest ustabilizowana, ale ten fakt tym bardziej nie pozwala nam się poddać! Jeśli teraz przerwiemy leczenie, jeśli nie zapłacę za kolejne cykle, ten potwór znów stanie się silniejszy! Nowotwór odbierze mi dziecko...

  

  Nie mamy już siły na dalszą walkę, ale co nam pozostało? Zbyt wiele już poświęciliśmy, zbyt długo już walczymy, by teraz odpuścić...

  Michał nigdy nie zaznał zwykłej codzienności. Nie ma kolegów ze szkolnych ławek, nie wie, co to znaczy normalne, beztroskie dzieciństwo, bo nigdy go nie poznał. Odkąd pamięta, większość swojego wolnego czasu spędza na oddziałach onkologicznych. To nie tak powinno wyglądać. Nie tak...

  Mi, jako mamie, pęka serce na myśl, że sama nie uratuję mojego Michała. Powiem Wam, że w pewnym sensie jesteśmy już przyzwyczajeni do codziennego bólu i strachu. Oswoiliśmy się z nimi. Ale nigdy nie oswoję się z myślą, że mojego syna może zabraknąć. Że nie uda mi się go ocalić i choroba wygra. 

  Dlatego ponownie otwieram swoje poranione serce i błagam o Twoją pomoc. Jakąkolwiek. Nawet tą najmniejszą. Doceniam każdy gest, bo to oznacza, że życie mojego synka obchodzi nie tylko mnie. Że wciąż jest nadzieja, bo są ludzie, którzy nie pozwalają jej zgasnąć. Nie pozwalają Michałowi umrzeć. Czy jesteś jednym z nich?

  Aneta – mama Michała

  Czytaj dalej
• 3 października 2025

  Sama nie dam rady ocalić mojego dziecka❗️Błagam, pomóż...

  Jesteśmy właśnie w Hiszpanii, gdzie Michaś dostanie kolejną dawkę silnej chemioterapii. Jest to leczenie bardzo obciążające, niezwykle ryzykowne, ale nie mamy wyjścia. To walka na śmierć i życie...

  Ta walka to coś, czego nigdy nie da się w pełni opisać słowami. To codzienna huśtawka emocji – od strachu, który paraliżuje, gdy widzę ból mojego dziecka, po ogromną nadzieję, która rozświetla każdy dzień i nie pozwala się poddać. Z jednej strony jest niepewność, czy kolejne leczenie przyniesie oczekiwane efekty, a z drugiej – wiara, że każdy cykl to krok naprzód, krok ku zdrowiu, którego tak bardzo pragnę dla mojego Michałka.

  Coraz częściej w naszym życiu pojawiają się momenty bezsilności, gdy wydaje się, że sił już brak. Ale wystarczy jedno spojrzenie na mojego synka, by wszystko nabrało sensu. Michaś uczy mnie odwagi, której sama czasem nie potrafię w sobie znaleźć. Pokazuje mi, że nawet w najtrudniejszych chwilach można być dzielnym, można walczyć, można wierzyć.

  

  Jest w tym wszystkim też ogromna wdzięczność – dla Was, którzy jesteście z nami. Każde Wasze dobre słowo, każde wsparcie, każda modlitwa są jak ramiona, które nas podtrzymują, kiedy zaczynamy się chwiać. Dzięki Wam nie czujemy się samotni w tej nierównej walce. To Wy sprawiacie, że ciągle możemy iść dalej, że mamy siłę, by stawiać kolejne kroki, choć droga bywa tak bardzo trudna i bolesna.

  Ta podróż nauczyła mnie, że życie potrafi zmienić się w jednej chwili, ale też, że w najciemniejszych momentach można odnaleźć światło – w nadziei, w miłości i w drugim człowieku.

  Wierzę, że przyjdzie dzień, w którym spojrzymy na tę walkę jak na zamknięty rozdział. Że strach zamieni się w spokój, a łzy bólu w łzy szczęścia. 

  Proszę, zostańcie z nami. Zostańcie z Michałem...

  Aneta – mama

  Czytaj dalej