Opiekuję się cierpiącym na porażenie mózgowe bratem, sama zmagając się z licznymi chorobami! POMÓŻ!

Aktualizacje

• 17 lipca 2025

  Tomek jest leżący od 47 lat, a ja od 15 lat się nim opiekuję... Mój organizm odmówił posłuszeństwa! POMOCY!

  Kochani Darczyńcy,

  w moich myślach zawsze na pierwszym miejscu jest Tomek, ale dziś napiszę Wam najpierw o mojej sytuacji zdrowotnej, ponieważ pojawiło się wiele komplikacji.

  Mam za sobą zabieg wycięcia trzonu macicy, po którym pojawiły się powikłania: choroby układu moczowo-płciowego. Lekarze wycięli także jajowody i wykonali podwieszenie szyjki macicy do powięzi oraz uświadomili mi, że w niedalekiej przyszłości konieczne będą kolejne zabiegi w tej okolicy.

  Od końca maja do 19 czerwca przebywałam w szpitalu uzdrowiskowym w Połczynie-Zdroju, gdzie kontynuowałam leczenie poszpitalne. Były to między innymi elektrostymulacja mięśni, kąpiel kwasowęglowa, masaż mechaniczny, tampony borowinowe czy ultradźwięki. Po powrocie przyszedł czas na długo oczekiwane zabiegi z powodu zespołu cieśni nadgarstka, czyli laseroterapię i ultradźwięki. Prawą rękę mam już zoperowaną, natomiast ręka lewa też została zakwalifikowana do zabiegu z powodu zaawansowania choroby.

  

  Podczas mojego pobytu leżącym bratem Tomaszem opiekowała się nasza siostra, która zamieszkała z nami na pół roku i dojeżdżała do pracy. Z kolei podczas godzin pracy siostry poza domem, Tomkiem opiekowały się moje córki, które dbały o posiłki, czystość i bezpieczeństwo. Teraz gdy wróciłam do domu, a siostra do siebie, do pomocy dołączył 75-letni tata, który może jednak zostać tylko do połowy września. I tu pojawia się pytanie, co dalej...

  Boję się, że najgorsze dopiero przed nami... Boję, że w którymś momencie nie podołam opiece, że zabraknie mi sił...

  Co wtedy z nami, co z moim ukochanym bratem?! Chciałabym jak najdłużej opiekować się Tomkiem, chciałabym, żeby był ze mną przez całe swoje życie. Ale żeby tak mogło być, muszę najpierw pomyśleć o swoim zdrowiu, o siłach psychicznych i fizycznych. Dzięki wsparciu psychologa już lepiej radzę sobie z depresją, nie płaczę każdego dnia. Ale to tylko wierzchołek góry lodowej!

  

  Pilnie potrzebuję fizjoterapii uroginekologicznej, która nie jest refundowana. Chciałabym także skorzystać z dodatkowych zabiegów i rehabilitacji na ręce, na nadgarstki jednak to też jest możliwe tylko prywatnie. Niestety wszystkie środki wydaję na leki – dla Tomka i dla siebie. Żeby utrzymać efekty operacji ginekologicznej, nie powinnam dźwigać powyżej 10 kg. A brat przecież waży więcej...

  Kochani, muszę więc Was poprosić o pomoc dla siebie, bym mogła trwać przy łóżku brata. Tomek patrzy na mnie i widzi, jak mi ciężko. Często potrzebuje przytulenia i udaje, że nie płacze, ale przełyka łzy, które spływają mu po policzkach... Czasami ja też nie daję rady i płaczę razem z nim...

  Proszę Was z całego serca – w imieniu Tomka, który nie może poprosić o pomoc i w imieniu całej naszej rodziny – pomóżcie!

  Wiola