Jedna myśl od lat nie daje mi odetchnąć. Wiem, że nie mogę nic zrobić, ale ona uporczywie dźwięczy w mojej głowie... Czy można było jakoś pomóc Wioli? Uniknąć dramatu, który się rozegrał? Rozum mówi, że nie, ale serce matki zadręcza się każdego dnia od ponad dwóch dekad.

Moja córka urodziła się zdrowa, ale kiedy skończyła 8 miesięcy, musiała zmierzyć się z zapaleniem mózgu. Ta choroba zmieniła całe nasze życie, zweryfikowała wszystkie plany i marzenia... Dziś Wiola jest już dorosła, ma niedowład czterokończynowy i wymaga całodobowej opieki. Po latach walki o każdy następny dzień myśleliśmy, że wszystko mamy pod kontrolą. Wtedy życie zadało nam kolejny cios... W sierpniu 2020 roku Wiola przeszła infekcję, która ogromnie obciążyła jej, już i tak wyniszczony, organizm. Córka jest stale podłączona do tlenu, wymaga też jeszcze bardziej intensywnej rehabilitacji. Refundowanej, na którą nie mamy czasu czekać lub prywatnej, na którą nie możemy sobie pozwolić... Tak bardzo chciałabym jej pomóc, jednak nie mam już siły na samotną walkę. Proszę, pomóż mi!

Małgorzata, mama