Kiedy świat przykrył cień autyzmu

Jest piękny, słoneczny dzień. W parku ludzie leżą na kocach, rozmawiają, śmieją się i miło spędzają czas, a ty siedzisz w cieniu, tę sielankową rzeczywistość oglądasz przez kraty ogrodzenia. Tak wyobrażam sobie autyzm, tak widzę codzienność mojej córeczki. Jest uwięziona w zimnym i niezrozumiałym świecie, a ja tak bardzo ten świat chciałabym jej oswoić, przybliżyć. 

Walczymy, nieustannie walczymy i walczyć nie przestaniemy. Na szali leży przyszłość Mai. Jednak mimo że za nami już tak wiele. Godzin rehabilitacji i ilości konsultacji nie jestem w stanie zliczyć, to przed nami wciąż ogrom wysiłku i pracy... Na autyzm nie ma lekarstwa. Nadzieję daje tylko systematyczna i katorżnicza praca. Wiem, że się nie poddamy, ale dziś wiem też, że potrzebujemy Twojej pomocy!

Ewelina, mama