Asia się nie poddaje i nie chce być ciężarem dla innych!

Kiedy człowiek ma 20 lat nie zastanawia się co będzie kiedyś, żyje tu i teraz. Kiedy dowiedziałam się o swojej diagnozie, myślałam, że to żart. Dotychczasowe życie zostało zmiecione w pył, a zaczęła się walka o jak największą sprawność. Najpierw straciłam władzę w jednej nodze, potem musiałam przesiąść się na wózek, gdy odmówiła posłuszeństwa druga noga. Z każdym rokiem było coraz gorzej. Ze stwardnieniem rozsianym żyję już 17 lat i na chwilę obecną mam jedynie siłę zjeść sama śniadanie. Ale nie poddam się i będę walczyła co sił, by jak najdłużej cieszyć się życiem, nawet tak ciężkim. Dziś już potrzebuję podnośnika, dzięki któremu będę mogła z pomocą męża, mamy albo dzieci skorzystać z toalety, wykąpać się, usiąść na wózek. Samej udało mi się zebrać już część kwoty, ale jeszcze brakuje. Dlatego bardzo cię proszę o pomoc i wsparcie. Bez tego urządzenia będę uzależniona od całkowitej pomocy rodziny.

Joanna