Walczyć jak lew o życie wnuczki

„Dziewczynka jak anioł, niezwykle wrażliwa i delikatna niczym obłoki malowane na niebie. Walczyłam o jej przyszłość jak lwica. Nie potrafiłabym dalej żyć ze świadomością, że mimo wszelkich problemów i ciężaru choroby tego maleństwa, a także jej rodziców, pozwoliłabym ją odebrać i już nigdy nie zobaczyć. Jej delikatna dusza wśród zupełnie obcych ludzi każdego dnia w rozpaczy gdzieś w samotnym kącie by cierpiała” – tak rozpoczyna wzruszającą historię babcia dziewczynki.


Gdyby nie babcia, pełnoprawny opiekun prawny, Weronika trafiłaby w obce ręce, do nieznanej, zupełnie nowej rodziny, w której na nowo musiałaby rozpocząć życie. Rodzice, obydwoje od lat zmagający się z niepełnosprawnością umysłową, nie byli w stanie samodzielnie wychować i podołać podstawowym obowiązkom rodzicielskim. Wychowanie niepełnosprawnego dziecka to ogromny ciężar, któremu babcia nawet przez chwilę się nie zawahała podołać. „Wychowałam córkę, którą do dzisiaj się opiekuję, to nie oddam wnuczki, która jest moją największą miłością”- wspomina.

Wiktoria na świecie pojawiła się, kiedy jej maleńki organizm nie zdążył się w pełni rozwinąć w brzuszku mamy. 790 gram cudu, który odmienił nasze życie. Niestety, choć, każdego dnia dzielnie walczyła, skutków zbyt wczesnego porodu nie dało się ominąć. Wiktoria skończyła już 4 latka. Potrafi samodzielnie chodzić, chodź zaburzenia błędnika sprawiają, że bardzo często traci równowagę, za każdym razem skarżąc się na bardzo silne bóle nóżek. W tej chwili prowadzona jest kompleksowa diagnostyka w kierunku chorób genetycznych, nowotworowych oraz wieku dziecięcego. Mała gaduła, tak o niej opowiada babcia. I choć wypowiadanych dźwięków niejednokrotnie nie sposób połączyć w logiczne słowa, babcia rozumie ją jak nikt inny. Weronika urodziła się ze skośnomózgowiem. Przedwczesne zrośnięcie szwów czaszkowych pozostawiło ubytki, z którymi próbuje walczyć intensywnymi metodami rehabilitacji. W tej chwili babcia walczy o mowę dla dziewczynki, by ilość lęków się zmniejszyła, a ilość słów z każdym nowym dniem się zwiększała.

Mama dziewczynki, obserwując każdy ruch babci, opiekę i bezgraniczną miłość stara się nauczyć opieki nad dziewczynką, by jej nie skrzywdzić i nie wystraszyć. Babcia to jedyna najukochańsza kobieta, która choć nie brakuje jej zmartwień, stara się być dla dziewczynki największym oparciem. Wiktoria traktuje ją jak matkę. Przy niej zasypia i się budzi. To w jej objęciach nawet najboleśniejsze łzy, jakby maleją. 


Pragniemy zebrać środki na zajęcia logopedyczne oraz terapię niesprawnej rączki, by chociaż w ten niewielki sposób pomóc małej wrażliwej dziewczynce i dzielnej babci, która swoją dzielną postawą już zasłużyła na medal.