Wózek dla Ani

Gdyby nie uparte i pełne nadziei serce mamy, Ani by z nami tutaj dzisiaj nie było. W wyniku ciężkiego niedotlenienia okołoporodowego już w pierwszych minutach dziewczynka musiała walczyć. I ta waleczność pozostała jej po dziś dzień.

 

35 minut reanimacji, 7 dni i 7 nocy w stanie śpiączki farmakologicznej. Lekarze nie dawali szans na przeżycie. Jeśli jednak jakimś cudem miałoby się jej udać, zapewniali, że jedyną oznaką życia będzie mruganie oczami i ciepły oddech, który poczujemy, gdy zbliżymy do jej ciała swój policzek. Cuda się zdarzają, rodzice zaś są po to, by lekarzom udowadniać, że są omylni. Ania, bez wiary lekarzy wybudziła się, żyje i właśnie ukończyła 30 lat. Zdiagnozowane porażenie mózgowe, odebrało jej sprawność ruchową, spowodowało czterokończynową dysfunkcję oraz spastyczność na całym ciele. Uwięziona we własnym ciele, choć świadoma tego, co się wokół niej dzieje, bez pomocy drugiego człowieka nie potrafiłaby samodzielnie żyć. W 2003 roku pojawiła się iskierka, która z każdym rokiem rozbłyskiwała coraz jaśniejszym płomieniem. W lokalnej prasie pojawił się artykuł o przełomie w neurochirurgii. Znany polski lekarz po raz pierwszy w Polsce przeprowadził zabieg wszczepienia stymulatora mózgu, który ułatwił funkcjonowanie osobie zmagającej się z tą samą chorobą, co Ania.

Ania już wtedy wiedziała, że to jest jedyna szansa na lepsze życie. Po 6 latach udało jej się znaleźć w sobie tyle siły, by odważyć się i napisać wiadomość do wybitnego specjalisty. Samodzielnie. Przy pomocy jednego palca, tego, który jako jedyny został sprawny. Po wielu miesiącach oczekiwań, Ania zakwalifikowała się do zabiegu. Życie Aniu uległo zmianie tuż po wybudzeniu. Samodzielnie, bez oparcia potrafiła usiąść i poruszać swoimi nogami. Jakby nagle ktoś oddał jej kontrole nad własnym ciałem. Choć do precyzyjnych i drobnych czynności Ania smykałki już nigdy nie będzie miała – potrafi być samodzielna. To, co my każdego dnia wykonujemy bezwiednie, dla Ani stało się spełnieniem jednego z największych marzeń. Miała być roślinką, a stała się kobietą, która przy niewielkiej pomocy potrafi wstać i samodzielnie przejść niewielki odcinek. Przy dłuższych dystansach niezbędnych jest aktywny wózek. Lżejszy, sprawniejszy i ułatwiający Ani samodzielne poruszanie. Niestety, ten, na którym w tej chwili się porusza, nie nadaje się już nawet do naprawy. Zepsute hamulce, starte kółka utrudniają przemieszczanie się.
 

Od pierwszych chwil swojego życia Ania udowadnia wszystkim, że chęci do życia jej nie brakuje. Dzięki swojej wytrwałości, udało jej się jako jednej z pierwszych osób chorujących na MPD poddać zabiegowi wszczepienia stymulatora. Stała się sprawniejsza i dużo bardziej weselsza. Niestety, samotna matka, opiekująca się Anią nie posiada oszczędności, które pomogłyby w zakupie nowego wózka. NFZ pokryję część środków na zakup wózka, o pozostałą kwotę prosimy Was.